Van Amazon tot Duran Duran: dit is de volgende dagen op uw tv

De wereld volgens Amazon © .

Van een undercoverdocu over Amazon tot een van nostalgie glimmende docu over de posterboys van Duran Duran. Dit is er deze week op uw tv.

CHILD’S POSE (Zaterdag 10/11, 23.50, Canvas)

De hausse van de Roemeense cinema blijft maar duren. Het zoveelste indringende drama in de rij? Child’s Pose, een messcherpe studie over verstikkende, obsessieve moederliefde.

Moeder Courage is niet het juiste woord om Cornelia (een glansrol van Luminita Gheorghiu) te omschrijven. De bijnaam die haar man haar gegeven heeft, dekt beter de lading: Controlia. De zestigjarige binnenhuisarchitecte uit Boekarest wil immers totale controle over haar gezin en in het bijzonder over haar zoon Barbu (Bogdan Dumitrache), een dertiger die wat van haar vervreemd is.

LUMINITA GHEORGHIU: manipulatieve moeder.
LUMINITA GHEORGHIU: manipulatieve moeder.

Wanneer zoonlief een kind uit een minder bevoorrechte familie doodrijdt, wordt Cornelia’s extreme moederinstinct aangewakkerd. De praktisch aangelegde Cornelia ziet meteen haar kans schoon om Barbu helemaal voor zich terug te winnen, en gaat heel ver om hem uit de gevangenis te houden. Daartoe schakelt ze niet alleen een bevriende politiefunctionaris in, ze koopt ook ooggetuigen om.

Alhoewel Child’s Pose, in Berlijn door een jury onder voorzitterschap van Wong Kar-Wai bekroond met de Gouden Beer, beslist sociaal relevant is, serveert regisseur Calin Peter Netzer eerder een portret over moederlijke controle en verdriet in plaats van een harde maatschappelijke analyse. Dat de Roemeense normen en waarden behoorlijk verloederd zijn, laat Netzer wel zien, bijvoorbeeld in een scène waarin Cornelia een afspraak heeft met de belangrijkste getuige – de dwingende, docu-achtige beelden zijn kil, de kritiek op de arrogantie van de nieuwe Roemeense elite is bijtend.

In het begin wordt even gesuggereerd dat een incestueuze verhouding aan de basis zou kunnen liggen van de disfunctionele relatie tussen Cornelia en haar gefrustreerde, emotioneel verlamde zoon, maar die piste wordt even snel verlaten als ze werd bewandeld. Trouw aan de school van gereputeerde landgenoten als Cristian Mungiu en Cristi Puiu focust Netzer zich eerder op het morele compromis dat zowel Cornelia als haar zoon bereid is om te sluiten.

Zo ontpopt Child’s Pose – de titel verwijst naar een yogahouding waarbij je jezelf als een foetus oprolt – zich uiteindelijk als een louterend emancipatieverhaal met een ontroerende, onvergetelijke climax: de camera richt zich op de twee moeders die, allebei op een andere manier, een kind hebben verloren. Want soms ontstaat uit rouw ook gerechtigheid.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


DE WERELD VOLGENS AMAZON (Donderdag 15/11, 21.20, Canvas)

De Poolse vrouw die uw Amazonzending verpakt heeft, krijgt elke dag te horen hoe ze zelfs de kleinste beweging moet uitvoeren. Door een leader of computer. ‘We werken in de toekomst. En het is superleuk om in de toekomst te werken’, claimt CEO Jef Bezos. Ontstemd door de sluiting van zijn lokale boekenboer nam de Franse journalist Jean-Baptiste Malet de proef op de som. Hij ging undercover in het fullfilment center – een duur woord voor magazijn – in Montélimar en schreef het boek waarop Adrien Pinon en Thomas Lafarge zich baseerden voor De wereld volgens Amazon. Het duo kijkt verder dan lage lonen, tijdelijke contracten, barre werkomstandigheden en de belachelijk lage belastingen die het bedrijf betaalt. Hun documentaire ziet Amazon als het symbool van het nieuwe kapitalisme. En dat maakt van mensen niet gewoon machines, het laat computers de plak zwaaien onder slogans als ‘Work Hard, Have Fun, Make History.’


JACKIE BROWN (Maandag 12/11, 20.40, CAZ)

Pam Grier was het sexy gezicht van de blaxploitation, een op het Afro-Amerikaanse publiek gericht genre dat in de jaren zeventig furore maakte. Nadien raakte de carrière van de ster van coole films als Foxy Brown, Coffy en Black Mama White Mama in het slop. Tot Quentin Tarantino haar uit de vergeetput viste voor deze postmoderne bewerking van de Elmore Leonard-roman Rum Punch, een ironisch misdaaddrama vol popcultuurreferenties over een stewardess die haar salaris aandikt door koerier te spelen voor een dandygangster (Samuel L. Jackson). Ook Robert Forster, nog zo’n vergeten ster van het witte doek, is ontwapenend als Max, een borgtochtgeldschieter die zich aangetrokken voelt tot Jackie. Ongetwijfeld de meest conventionele film van Tarantino, maar ook zijn meest volwassene.


DEADWIND (Dinsdag 13/11, 23.10, Canvas)

Deadwind
Deadwind

Néé, Google, wij bedoelden niet ‘Deadwood’, maar toch bedankt om het in Sol Stars ijzerwinkel gekochte vleesmes nog eens in de wonde te draaien. Deadwindis de Engelse titel van de Finse krimi Karppi die sinds augustus op Netflix te zien is en nu ook op Canvas te bekijken valt. De getraumatiseerde rechercheur in Deadwind heet Sophia Karppi en keert twee maanden na de dood van haar echtgenoot terug naar de moordbrigade van Helsinki. Ze wordt vanzelfsprekend gekoppeld aan een nieuwkomer – de niet overdreven sympathieke Sakarni komt over van Fraudezaken – en samen onderzoeken ze een op het eerste gezicht banale verdwijningszaak waar zowat de helft van Helsinki bij betrokken blijkt. Hoe ze er in het noorden in blijven slagen om uit uitgewoonde premisses solide blokhutten te bouwen waarin je gerieflijk de donkere maanden kunt uitzitten, is ons een raadsel. Maar we zullen kijken, ook al omdat Deadwind nog eens een nordic noir is waarover de noorderwind ons niets dan goede geruchten heeft ingefluisterd.


WARRIOR (Dinsdag 13/11, Netflix)

‘Een man komt naar Duitsland. Hij is lang weggeweest, die man. Misschien te lang. En hij komt heel anders terug dan hij is weggegaan.’ De oorlogsveteraan met zijn rugzakje vol trauma’s is in de fictie al drieduizend jaar lang een dankbaar personage, waar na Homeros, Wolfgang Borchert, Oliver Stone en tienduizend anderen nu ook de Deense serie Warrior haar voordeel mee doet. De protagonist is hier een veteraan die zich schuldig voelt omdat zijn beste vriend tijdens hun laatste gezamenlijke missie om het leven kwam. Terug in Denemarken wordt hij door diens weduwe, een politie-inspecteur, gerekruteerd om te infiltreren in een Kopenhaagse motorbende. Warrior heet in het thuisland Kriger en dat vertelt iets over wat u van deze zesdelige testosteronkuur kunt verwachten: meer Rambo dan Coming Home, meer Sons of Anarchy dan De Biker Boys.


Z FOR ZACHARIAH (Zaterdag 10/11, 00.05, VTM)

Z for Zachariah
Z for Zachariah

The Hunger Games, Divergent, The Maze Runner: dystopische fictie voor young adults blijft boomen. Deze postnucleaire thriller is dan weer gebaseerd op een vroege Amerikaanse genreklassieker, Robert C. O’Briens gelijknamige roman uit 1974. Z for Zachariah focust op de seksuele spanningen tussen een diepgelovig plattelandsmeisje (Margot Robbie), een wetenschapper (Chiwetel Ejiofor) en een mysterieuze mijnwerker (Chris Pine) in een paradijselijke vallei, al raakt regisseur Craig Zobel ook thema’s als machtsmisbruik, raciale spanningen en de drang naar spiritualiteit aan. Ondanks de nogal Bijbelse opzet is dit een intieme, goed gemaakte en vooral spannende dystopie.


DURAN DURAN: THERE’S SOMETHING YOU SHOULD KNOW (Donderdag 15/11, 23.10, Canvas)

Altijd grappig: Duran Duran-fans die op de onpeilbare diepte in het oeuvre van hun helden wijzen. Alsof er achter de glitter, de glamour en de boybandlooks vijf het schaakspel genegen asceten schuilden, die zich tegen hun zin met meiden, mode, limo’s en andere neveneffecten van de roem inlieten. ‘Ze bespeelden hun eigen instrumenten!’ is in dezen een vaak gehoord argument, alsook: ‘Simon Le Bon is een poëet!’ Alsof het een schande is om jezelf een New Romantic te mogen noemen, de ultieme postergroep te zijn in een van posterboys doordrenkt decennium en verantwoordelijk te zijn voor gouden eightiesmateriaal als Wild Boys, Girls on Film en Rio. Misschien zal het vijftal in deze van nostalgie glimmende docu zelf eindelijk toegeven dat het hun alleen om de fun, de hits en het haar te doen was, misschien niet. Feit is dat hun muziek ons gemoed dertig jaar later nog altijd spoorslags tot een stramme shuffle beweegt. Noem het een reflex, fle-fle-fle-fle-flex.


LOUDON WAINWRIGHT III: SURVIVING TWIN (Dinsdag 13/11, Netflix)

Loudon Wainwright III - Surviving Twin
Loudon Wainwright III – Surviving Twin

De Amerikaanse singer-songwriter Loudon Wainwright III (72) staat bekend om de lichtvoetige wijze waarop hij in zijn teksten zijn privéleven wereldkundig maakt, zonder daarbij narcistisch te lijken. Dat doet hij ook in zijn soloshow Surviving Twin, een soort postume samenwerking met zijn vader Loudon Wainwright Jr., de gerenommeerde columnist van Life Magazine die overleed in 1988. Wainwright III citeert op het podium uit de columns van zijn pa en verweeft die met eigen nummers – waaronder Dilated to Meet You, een nummer opgedragen aan zijn eigen zoon Rufus, toen die nog aan de moederkoek zat te knabbelen. Een bitterzoete ode van een zoon aan zijn vader en een muzikale beschouwing over de dingen des levens die er écht toe doen.


EYE IN THE SKY (Vrijdag 16/11, 21.50, Canvas)

Net als Good Kill van Andrew Niccol kaart Eye in the Sky de ethische en juridische dilemma’s van de droneoorlog aan. Wat met de onschuldige burgers die bij dit soort militaire afstandsoperaties het leven laten, bijvoorbeeld? Deze thriller met Helen Mirren, Aaron Paul en Alan Rickman in een van zijn laatste rollen schakelt voortdurend tussen een war room in Londen, een Amerikaanse legerbasis in Nevada en een buitenwijk in Nairobi, waar een zelfmoordcommando van een islamistische terreurorganisatie zich klaarmaakt om een aanslag te plegen. Enkel de vele satelliet- en dronebeelden van wat zich afspeelt in en rondom hun schuiloord verhinderen dat je het gevoel krijgt naar een toneelstuk te kijken. Wél een pluspunt: regisseur Gavin Hood (X-Men Origins: Wolverine) bespeelt voortdurend én subliem het morele kompas van de kijker.


NOOIT MEER TEN OORLOG (Zondag 11/11, 12.00, Eén)

Op Wapenstilstand toveren Karl Vannieuwkerke, Goedele Wachters en Arnout Hauben de Grote Markt in Ieper om tot een heuse televisiestudio. Tijdens een acht uur durende marathonuitzending blikken ze terug op de Groote Oorlog en de wapenstilstand die precies honderd jaar geleden een toekomst van vrede moest inluiden. Aan de hand van interviews, reportages en muzikale hommages sluit Eén zo de herdenkingen van de afgelopen vijf jaar af.

‘Zie het niet enkel als een herdenking van de herdenking’, licht Arnout Hauben toe. In zijn reeks Ten oorlog wandelde de tv-maker in 2013 samen met zijn kompanen Jonas Van Thielen en Mikhael Cops de frontlinie van WO I af, op zoek naar grote verhalen van de kleine man. In 2015 nam hij op die manier ook WO II onder de loep. De insteek van Nooit meer ten oorlog overstijgt dat format, zegt Hauben. ‘Het is een programma dat nog meer in het nu probeert te staan.’

KARL VANNIEUWKERKE, GOEDELE WACHTERS en ARNOUT HAUBEN zorgen voor het orgelpunt achter de WO I-herdenkingen.
KARL VANNIEUWKERKE, GOEDELE WACHTERS en ARNOUT HAUBEN zorgen voor het orgelpunt achter de WO I-herdenkingen.© © Geert Van Hoeymissen

Intussen weiger je jezelf een expert te noemen.

Arnout Hauben: Als je per se een term wilt, gebruik dan ervaringsdeskundige. (lacht) Nee, ik heb de afgelopen vijf jaar min of meer hetzelfde traject afgelegd als vele Vlamingen. Ik heb de geschiedenis herontdekt en me volledig laten onderdompelen, waardoor die verhalen niet louter boeken uit de bibliotheek blijven.

Was de Vlaming zijn eigen geschiedenis dan vergeten?

Hauben: WO I was wat op de achtergrond geraakt. Dankzij de vele reportages en boeken die nu verschenen zijn, hebben we de Eerste Wereldoorlog opnieuw ingesloten in onze eigen geschiedenis. Anderzijds is het onderwerp in 2018 nog steeds niet afgesloten. Het biedt ons mogelijkheden om na te denken over de tijd waarin we nu leven en over wat ons nog te wachten staat.

Hoe gaan jullie dat in de uitzending proberen over te brengen?

Hauben: Dankzij gasten zoals Rudi Vranckx of Kamagurka, die op hun manier naar die oorlog kijken, voel je dat een terugblik op WO I meer kan zijn dan de archiefbeelden die we kennen van op Canvas om middernacht. Qua thematiek kun je het bijvoorbeeld ook gebruiken om naar de actualiteit te kijken.

Nooit meer ten oorlog klinkt in dat opzicht wel eerder utopisch.

Hauben: Die leuze klopt vandaag even hard als ze honderd jaar geleden klopte. Het is een ambitie die je moet hebben, een manier om naar de wereld kijken. Uiteraard is het een utopie, en uiteraard zal er oorlog bestaan zolang er mensen zijn. Maar je zult me toch niet zeggen dat we zodanig afgevlakt zijn dat ‘nooit meer ten oorlog’ een holle term is geworden? Het is meer een streven dan een gedachte.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content