Tv-tip van de dag: ‘Belgica’, Felix Van Groeningens ode aan de broederliefde

Belgica, een straffe feestfilm annex dubbele karakterstudie over twee ploeterende broers.

Samen met Dagen zonder lief is Belgica Felix Van Groeningens meest persoonlijke film tot nu toe. Hij vertelt het verhaal van de op- en ondergang van de Belgica, een uitgangsoord in Gent waarvoor hij zich liet inspireren door de geschiedenis van de Charlatan, het beruchte muziekcafé aan de Vlasmarkt dat in de jaren negentig door zijn vader Jo werd uitgebaat.

Het bonzende hart van het verhaal is de relatie tussen twee broers, Jo (Stef Aerts) en Frank (Tom Vermeir), die elkaar uit het oog verloren hebben. Ze worden opnieuw bij elkaar gebracht door het café dat door de eenogige Jo in hartje Gent gerund wordt. Wanneer zijn grote frère zich aanbiedt om in het weekend te komen helpen, groeit er opnieuw een band tussen de twee, ook omdat het café dankzij de livemuziek en het excessief hedonistische sfeertje dat er hangt, uitgroeit tot de favoriete kroeg van feestgrage nachtvlinders. Totdat de broers, mede door het overmatige drank- en druggebruik van Frank, de controle over de zaak kwijtraken, het café zijn ziel verliest en ook hun relatie onder hoogspanning komt te staan.

Het gaat Van Groeningen intussen voor de wind, nu zijn Hollywooddebuut Beautiful Boy goed tot lovend wordt onthaald, maar na Belgica zat hij in een dipje: ondanks goede pers en een regieprijs op het Sundance-festival bleef zijn met de hulp van coscenarist Arne Sierens gefictionaliseerde nostalgietrip – Van Groeningen stond als tiener zelf vaak achter de toog in het café van zijn pa – onder de verwachtingen.

De lof was evenwel terecht: dit is een straffe feestfilm annex dubbele karakterstudie over twee ploeterende broers. De vertolkingen zijn solide en genuanceerd en vaste cameraman Ruben Impens vangt de rauwe dynamiek van het kroegleven en de wisselende gemoedsstemmingen van de twee broers op een authentieke manier, terwijl Van Groeningen, zoals steeds, al zijn personages een ziel weet mee te geven.

En dan is er nog de muziek van Soulwax. David en Stephen Dewaele mixen, in hun typische eclectische samplerstijl, genres en stijlen door elkaar en komen op de proppen met gelegenheidsbands – zoals The White Virgins en The Shitz (met de kids van Kamagurka) – die onder meer Turkse dance en psychobilly afwisselen met neosoul en hardcore.

Hoe ruw Belgica soms ook mag zijn, dit is een bruisende ode aan de broederliefde en het nachtleven.