Laten we Lindsi Dendauw van concertorganisatie Girls Go Boom zichzelf even voorstellen: ‘Copywriter, concertpromotor, your communication girl, never don’t have time to smash patriarchy.’
Met Girls Go Boom kapen jullie binnenkort op Sonic City in Kortrijk een podium, waar jullie vier bands neerzetten. Waaronder níét Vaginas, What Else? maar het had gekund.
Lindsi Dendauw: (lacht) We willen vooral vrouwen op een podium zetten en lawaai doen maken. Dat kan als punkgroep die kwaad is op de wereld omdat het als meisje allemaal niet zo simpel is. Maar het kan ook door te schrijven of te schilderen. Zolang vrouwen hun stem maar laten horen en hun plék opeisen. Sonic City was er meteen voor gewonnen, want ze willen net zo goed dat er meer vrouwen naar hun festival komen, en niet alleen mannelijke veertigplussers die hele discografieën kunnen afdreunen.
Schuldig.
Dendauw: (lacht) Daar is niets mis mee, maar het publiek mag gerust gevarieerder. We staan ook keihard achter de namen die wij hebben geselecteerd – Annabel Lee, Rêverie, Sweats en Peuk. In feite willen we het zo goed doen dat er op den duur geen Girls Go Boom meer nodig is.
Zoek je die vrouwelijke stem ook op in je cultuurparcours?
Dendauw: Ja, en de opvallendste van de laatste paar maanden was voor mij zeker Hannah Gadsby. Omdat ze zoveel méér doet dan comedy. Ze brengt onderwerpen aan die nog niet veel aan bod zijn gekomen. Zoals: ‘Where do the silent queers go to?’ Of je hebt haar kritiek op Picasso en de kunstgeschiedenis: dat we moeten stoppen die mannen op een piëdestal te zetten omdat velen van hen de plaats innemen van vrouwen die die plaats wél verdienen. Ze gebruikt haar kwaadheid om iets goeds teweeg te brengen. Plus: ze is gráppig.
Noem zo nog eens wat issues die je elders bent tegengekomen?
Dendauw: Er is een nummer van Petrol Girls, een riot grrrl-groep uit Londen, dat Restless heet. Het gaat over een soort weerwolfvrouw die klaagt dat ze zelf nooit mag klaarkomen omdat alle mannen slecht zijn in bed. Dan denk ik: jááá! Vrouwen die over seks zingen, dat gebeurt nog veel te weinig. Het gaat voor mij niet alleen om evenveel vrouwen als mannen op een podium krijgen, maar ook om die verhalen en ervaringen te horen die níét vanuit het mannelijke perspectief vertrekken. Ik wil trouwens ook de nieuwe plaat van Idles vernoemen, Joy as an Act of Resistance: als mánnen die topics aankaarten, vind ik dat ook belangrijk.
Tot slot: je bent de tweede die in deze rubriek de roman How to Be Famous van Caitlin Moran vernoemt.
Dendauw: Ik ben fan van die vrouw – in feite wil ik Caitlin Moran worden als ik groter ben. How to Be Famous gaat over een meisje dat in de tijd van de britpop naar Londen verhuist om muziekjournaliste te worden, en is gebaseerd op Morans eigen leven. Ze merkt dat ze heel veel van die britpop houdt, maar dat het niet wederzijds is: in die muziek is geen plaats voor vrouwen.
Zong Echobelly niet iets over masturbatie?
Dendauw: Wel, cool!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
