‘Fruits of Labor’: een rockconcert op de hartslag van Miet Warlop

Wie denkt dat drummen gebeurt met handen en sticks loopt achter. Miet Warlop drumt met handen, sticks én water in de meest vrolijke kleuren.

‘Dat kan beter’, moet Miet Warlop gedacht hebben toen ze tijdens menig rockconcert wild werd van de muziek – en dan vooral de percussiesessies – maar amper warmliep voor de decors waarin die percussionisten en aanverwanten het beste van zichzelf gaven.

Dus bekijk ze de drum van alle mogelijke hoeken en maakte van het toestel het hart van Fruits of Labor. Ze voert zichzelf op als een glinsterende ‘queen of pop in een zeemeerminnenpak terwijl de voorstelling dankzij haar zelfgecomponeerde, melancholische song ‘Fucking Flower’, opent als een lotus. Wat dan volgt, lijkt aanvankelijk spielerei: tapschoenen die ritmisch tussen de verschillende op het podium opgestelde drums lopen, drums die zichzelf met een stokje bevredigen, enkele gitaristen die de ‘queen of pop’ in zichzelf ontdekken, een piepschuimen catwalk die tot altaar, grafzerk of spreekgestoelte transformeren en liters (gekleurd) water die op alle mogelijk manier uit de hemel druppelen en uit machines spuiten. Geweldig om te zien. Warlop bouwt haar decors tijdens haar performances op tot indrukwekkend ingenieuze, driedimensionale canvassen waar het leven van af spat. Ze dolt graag met lakens, handen-in-witte-handschoenen en plassen of wolken kleur. Maar die stijlkenmerken zijn eerder gestolde levensverhalen dan louter plastische vondsten én lijken haar eerder te hoeden voor dan te verleiden tot inspiratieloze herhaling.

Ook deze performance is zoveel meer dan zomaar ‘kinky art’. Joppe en Wietse Tanghe zijn samen met Tim Coenen Warlops rockband van dienst. Ze jagen er zelfgeschreven nummers door – zoals de openingssong – maar evengoed het wiegende Unchained Melody van The Righteous Brothers. Het kleffe wordt echter letterlijk weggespoten door Warlops installatie en wat dan tevoorschijn komt is een rockende ode aan kunst die zich niet aan banden laat leggen. Uit die speelse uitbundigheid waarmee alle beelden zich ontplooien, spreekt een flagrante en niet mis te verstane ‘message to the world‘. Eentje die de verbeelding looft en het gebrek aan zelfrelativering laakt van retorici die zichzelf te graag horen oreren en oneliners spuien maar weinig meer durven en doen dan dat.

Fruits of Labor jumpt op de beat van Miet Warlops hartslag en is een poppy, sprankelend cadeau aan een wereld waar elke vorm van sprankeling aan banden dreigt gelegd te worden. Het is een zinderend zotte poging om kunst tot een louterende rite te maken. Een ritueel dat toont hoe te glinsteren en te glijden in en doorheen een wereld die doldraait als een levensgrote spinspoel. (Die spoel is uiteraard pront present op het podium.) Dat haar performers geen gedreven dansers zijn en dat Warlop geen geweldige zangeres is, doet geen afbreuk aan het onversneden plezier waarmee je hen over de scène ziet draven als popsterren in een dolle drumdroom. De performance eindigt zoals deze begon: in alle intimiteit. Seppe Cosyns’ trompet blaast je haast letterlijk uit Warlops poppy droom waar het zo goed toeven is. Een betere wereld? Die begint in Warlops wondere wereld.

Smaakmaker:

MYSTERY MAGNET/ MIET WARLOP & CAMPO CLIP from CAMPO on Vimeo.

Els Van Steenberghe