De Tussenstand: de tien beste theaterstukken van het voorjaar

© /
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Knack Focus maakt een week lang de voorlopige balans op van 2017. Vandaag gidst onze theatervrouw Els Van Steenberghe u door het beste van het voorjaar.

10. Infinite Now (Opera Vlaanderen)

Mensen liepen spontaan de zaal uit, maar wij gaven ons toch over aan de waanzin van Luc Perceval. ‘Hij wil zijn publiek meenemen op trip die van de angst via de berusting naar een soort tijdelijke vreedzaamheid leidt. Hij neemt daarvoor de tijd. Radicaal veel tijd in deze jachtige tijden. Maar de toeschouwer die er voluit voor gaat, samen met de performers en de muzikanten, krijgt een ervaring cadeau die nog wekenlang nazindert’, is ons besluit.

9. Het Proces (Abattoir Fermé)

Meer dan de inleiding van onze recensie heeft u hier niet nodig: ‘Regisseur Stef Lernous las Franz Kafka’s Het proces, zwierde het boek op de brandstapel, verbrandde het, smeerde de resteerde as uit over de speelvloer, liet dan een meute spelers-in-witte-kleren (liefhebbers én professionelen) aanrukken, beval hen om zich in de as te rollen en absurde situaties te bedenken. Zo ongeveer moet het creatieproces van dit maffe stuk gegaan zijn.’

8. We’re pretty fuckin’ far from okay (Voetvolk)

Een sterk staaltje dans, dat draait rond twee performers die in dialog gaan met hun eigen angst en de soundscapes van Maarten Van Cauwenberghe. ‘Muziek, dans en het sluwe decor bereiken de kern van de angst waar alles zwart is, zo lawaaierig dat het rustgevend wordt en zo heftig dat de angst haast erotiserend werkt’, analyseerden we achteraf.

De Tussenstand: de tien beste theaterstukken van het voorjaar
© Voetvolk

7. Vanish Beach (Hof van Eede)

Verrassend frivool muziektheater te zijn, mét een onmiskenbaar schaduwkantje, dat is wat we zagen bij Hof van Eede. ‘Hof van Eede toont dat politiek theater ook synoniem kan zijn voor speels, fris, grappig toneel dat de fictie onstuimig omarmt om de realiteit te kunnen begrijpen’, schreven we tot onze grote vreugde.

6. Aida (De Munt)

Voor één keertje gaat de bekendste opera van Verdi niet gepaard met pracht en praal, en dat doet het stuk deugd. ‘Door alle ballast en prullaria van het toneel te weren, slaagt hij erin om Verdi’s Aida te ontmaskeren als een intieme opera over onmogelijke passie in tijden waarin de rancune tegenover ‘vreemdelingen’ opflakkert. Bovendien oogt de kale scène als de ziel van Aida: een leegte, een woestenij’, schreven we dan ook.

5. The Only Way is Up (CAMPO)

Bij de tweede voorstelling van het duo Boris Van Severen – Jonas Vermeulen wil iedereen de innerlijke dancing queen in zich wakker schudden. Het is rockend theater, of een theatrale festivalgig. ‘Wie nu denkt: ‘Ah, ’t is een soort musical?’, die bluft zich om het even welke uitverkochte zaal waar de kornuiten spelen binnen en laat zich door hen de oren flink schrobben’, stelden we vast.

4. A Love Supreme (Rosas)

Deze week kreeg deze herwerking van een voorstelling uit 2005 op de tonen van John Coltrane nog de Prix de la Critique voor Beste Performers in Frankrijk. En terecht, want deze ingenieuze choreografie verstrengelt ‘De Keersmaekers meticuleuze analyse van bewegingen en muziek met de vloeiender bewegingslijnen van Sanchis’ taal. Er ontstaat een danstaal die precies en uitwaaierend is, guitig en strak tegelijkertijd en reminiscenties oproept aan zowel het ballet als funky hiphop.’

De Tussenstand: de tien beste theaterstukken van het voorjaar
© Anne Van Aerschot

3. Niets (HETPALEIS)

‘Niets’ oogt en klinkt donker, de acteurs staan er beteuterd bij, er vallen doden en gewonden … Toch stap je de zaal uit met het dankbare gevoel dat je leeft’, schreef onze vrouw in het pluche. ‘Het is een debuut dat jong en oud eerst nieuwsgierig naar het puntje van de stoel lokt, dan fronsend doet achterover leunen en dan onthutst naar de scène laat staren.’

2. Klutserkrakkekilililokatastrof (Fabuleus)

Een universeel herkenbare voorstelling met een absurd rondje, bol van de verwijzingen naar vanalles en nog wat en balancerend tussen stille traan en luide lach. Deze voorstelling is jeugdtheater zoals het moet zijn, in die zin dat het ook meer dan genietbaar is voor de mama’s en de papa’s. De makers zijn ‘erin geslaagd om een wereld te scheppen op het podium waar de toeschouwers graag deel van willen uitmaken, hoe hard ze ook opgelicht en gemanipuleerd worden.’

1. Risjaar Drei (Toneelhuis)

Marc Van Eeghem, Jan Decleir, Mieke De Groote, Koen De Sutter, Nico Sturm, Sanne Samina Hanssen, Jonas Vermeulen en Peter Van den Begin, in het Vlaamse theater heet dat een sterrencast. Die mochten in ons beste theaterstuk van het voorjaar aan de slag met Shakey in heerlijk vadsig Antwerps. Onze vrouw zat de rit van 2,5 uur probleemloos uit en sloot af met: ‘Hou vol, u zal er geen spijt van hebben, want kijken naar vettige ventjes en vorte vrouwen blijft leuk.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content