Met het dubbelalbum Haven voorzien ambientmuzikant Innerwoud en sopraan Astrid Stockman het Belgische muziekjaar van een slotakkoord met een stevige impact. ‘Ook zonder clip is het muziek waar je heel gemakkelijk je eigen beelden mee verzint.’
Twee weken geleden bracht contrabassist Pieter-Jan Van Assche Haven uit, zijn tweede album als Innerwoud. De drones die hij met zijn bas en een resem elektronica creëert, aangesterkt met de virtuoze vocalen van sopraan Astrid Stockman, zijn niet bepaalde typische kerstmuziek, maar misschien wel exact wat u nodig heeft op de weg naar huis van een veel te lang familiefeest. ‘Veel mensen vertellen me dat ze echt de tijd voor nemen voor Haven‘, vertelt Van Assche. ‘Dat ze ervoor gaan zitten, met een goed glas en soms een boek binnen handbereik. Dat is ook de bedoeling, dat de muziek je even mee op reis neemt.’
‘In het begin gingen we echt op zoek naar de juiste beelden voor die visuals. Dan gingen we bijvoorbeeld een dag alleen maar wuivend gras filmen op de Kalmthoutse heide.’
Van Assche creëerde de muziek twee jaar geleden voor de voorstelling Medeamaterial van Aïda Gabriëls. Stockman speelde de rol van de mythische tovenares die wraak neemt na het bedrog van Jasen, een rol voor Van Assche en zijn contrabas. Toen ze het stuk wilden bewerken voor een opvoering in de AB, werkten de erven van de oorspronkelijke auteur Heiner Müller tegen, waarop Gabriëls een nieuwe tekst schreef rond de Medeamythe. Een selectie uit die nieuwe versie staat nu op Haven.
Het album is opgebouwd als een vierdelige cyclus. In de zware ouverture imiteert Van Assche met zijn contrabas het krakend hout Jasons schip de Argo. Het tweede en het derde deel zijn dan weer wat lichter en speelser. Het orgelpunt, Elegy IV is een compositie van elf minuten die opent met een hoge drone, gedragen basnoten en zalvende zang, maar naar het einde openbarst in een bloedmooie nachtmerrie, waarin het als luisteraar zoeken is naar houvast.
Ook de bijhorende clip is opgebouwd van rustig naar woelig, van wassend water naar donkere bossen en bergtoppen, in verschillende beeldlagen op elkaar gestapeld. De beelden werden de afgelopen jaren geschoten Bram Bentein, die zowat al het artwork van Innerwoud heeft ontworpen en ook verantwoordelijk is voor de projecties tijdens de liveshows. ‘In het begin gingen we echt op zoek naar de juiste beelden voor die visuals. Dan gingen we bijvoorbeeld een dag alleen maar wuivend gras filmen op de Kalmthoutse heide. Maar nu proberen we tijdens onze reizen samen gewoon goed rond te kijken. Er is altijd wel een stukje natuurschoon dat ons pad kruist. In deze video zitten onder meer shots uit Portugal, Lanzarote, Thailand en IJsland.’
Blijft de vraag waarom je een clip maakt voor een nummer dat je het best kan beluisteren met je ogen dicht. ‘Het cynische antwoord op die vraag is dat promo voeren moeilijk is zonder iets op YouTube te hebben staan’, lacht Van Assche. ‘Maar de belangrijkste verklaring is dat we meer wilden doen met Brams beelden, omdat ze zo goed bij mijn muziek passen. Mensen denken tijdens concerten vaak dat de muziek en de beelden synchroon lopen met elkaar, wat totaal niet de bedoeling is, maar het is wel een teken dat ze voor veel mensen één geheel vormen. Je hoeft er overigens niet naar te luisteren met de clip erbij. Het is bij uitstek muziek waar je heel gemakkelijk je eigen beelden voor verzint.’
