Mocht er een Champions League voor muziek bestaan, dan had alvast deze Belg er dit jaar moeiteloos in uitgeblonken.
‘Ik vind het interessanter geschiedenis te proberen schrijven dan om ze te herschrijven’, zei Baloji eind maart in dit blad. Dat is de Congolese Belg ten voeten uit. Telkens iemand hem in een hokje probeert te duwen – dat van rapper, van zanger, van cultureel ambassadeur voor Afrika, van rolmodel – danst hij zichzelf er frivool maar gedecideerd uit: ‘Ik kies ervoor niet tot één familie of één groep te behoren.’
Ik kies ervoor niet tot u0026#xE9;u0026#xE9;n familie of u0026#xE9;u0026#xE9;n groep te behoren.
Zes jaar relatieve stilte gingen vooraf aan 137 Avenue Kaniama, net buiten onze albumtop 10 geëindigd, maar zeker bij de beste platen (nationaal én internationaal) van het jaar. Verschenen bij Bella Union, trouwens, het Britse indielabel dat de carrières van Fleet Foxes, Beach House, John Grant en Father John Misty mee lanceerde. ‘An artist in motion’, zo wordt hij omschreven op hun website. ‘De flamboyante troubadour van de worldbeat’, noemt de Frans-Congolese auteur Alain Mabanckou hem.
Voor zijn videoclips staat hij zowel voor de regie, de artdirection als de styling in. Baloji is het schoolvoorbeeld van een 21e-eeuwse alleskunner, die in elke discipline bovendien een aanstekelijk joie de vivre aan de dag legt. Het type artiest dat leeft wat hij maakt, en maakt wat hij leeft. En toch bepaald geen sant in eigen land – of minstens toch al te vaak over het hoofd gezien in het noordelijk deel ervan. ‘Flamboyant’ kan het probleem niet zijn in een natie die Jacques Brel, Arno Hintjens en de new beat heeft voortgebracht. Misschien is Baloji’s sterkte tegelijk een handicap in België: hij overstijgt zijn thuisland, hij is evenmin Belgisch als Afrikaans. Wereldklasse. Zes jaar, zo lang moet het de volgende keer niet duren.
Lees ook: Rapper Baloji laat zich niks opdringen: ‘Ik ben niet op zoek gegaan naar Afrika’
