Het hobbelige parcours van Britse R&B-hoop Mahalia in 5 etappes

Deze maand staat ze voor de derde keer in een jaar tijd op een Belgisch podium, maar op de debuutelpee van de Britse r&b-belofte Mahalia (20) – bekend van de radiohit I Wish I Missed My Ex – is het nog even wachten. Nochtans tekende ze al op haar dertiende een platencontract. Mahalia’s hobbelige parcours in vijf etappes.

Mahalia Burkmar groeit op in Leicester. Op haar twaalfde schrijft ze haar eerste songs op de gitaar, een jaar later ondertekent ze al een platencontract bij het vermaarde Atlantic Records (Aretha Franklin, Bruno Mars). De eerste ep’s en de mixtape Diary of Me blijven nog onder de radar. Pas na enkele shows in het voorprogramma van labelgenoot Ed Sheeran en een gesmaakte versie van haar single Sober op het invloedrijke YouTube-kanaal Colors, bereikt ze in 2017 een groter publiek. Met een stem die zo smooth is dat ze zelfs een netelige break-upsong als een fris zomerijsje binnenlepelt, doet haar sound denken aan die van Brandy, Toni Braxton en andere artiesten uit de jaren negentig. Throwback-r&b op zijn best.

Welaan, throwback kan ze krijgen: we vroegen Mahalia om even stil te staan bij de beslissende momenten en personen uit haar woelige tienerjaren.

Mahalia: Ik heb fantastische ouders. Bij alles wat ik deed, zeiden ze: you can do it! Omdat ze zo veelzijdig waren, kon ik onmogelijk tegen hen rebelleren. Thuis werden alle soorten muziek gedraaid: funk, hiphop, r&b, soul, pop, indierock. Eigenlijk alles, behalve heavy metal. Enkel rond mijn vijftiende ben ik even in opstand gekomen. Roken, drinken, die dingen. Stom. Nu vape ik enkel nog. (lacht) Mijn vader speelde gitaar en mijn moeder was singer-songwriter. Tot mijn twaalfde ging ik naar elk concert mee en zat ik bewonderend toe te kijken. Zelfs nu nog krijg ik kippenvel als ik hen hoor zingen. Club O was de naam van hun band, en wanneer mijn broers en ik meededen, werd dat de Club O Family Band. Al op jonge leeftijd kreeg ik die goesting om op een podium te staan mee. Ik wilde heel graag gitaar kunnen spelen zoals mijn vader en zingen zoals mijn moeder. Mijn drie broers zitten ook in de artistieke scene: eentje schrijft, eentje danst en de oudste is choreograaf.

Mahalia: In de periode dat ik mijn eerste songs schreef, kwam Plus uit, de debuutplaat van Ed Sheeran. Die blies me van de sokken. Ed klonk zo oer-Brits, zo eerlijk en de manier waarop hij je in zijn verhaal meezoog, inspireerde me. Het stuwde mij in een bepaalde richting als singer-songwriter. Frank van Amy Winehouse deed dat ook. Dat was het eerste album dat ik met mijn eigen centen kocht. Nu ik erop terugkijk: voor een tienjarige was dat best een zwaarbeladen plaat. Nog voor het allemaal moest beginnen was ik al meteen mijn geloof in de liefde kwijt. (lacht) Ook bij Amy was het de eerlijkheid die me zo raakte. In combinatie met die gouden stem, natuurlijk. Er zijn veel vrouwen met een krachtige stem van wie ik dingen heb geleerd: Adele, Jill Scott, Angie Stone, India Arie, Corinne Bailey Rae, Erykah Badu en vooral Lauryn Hill. Mijn moeder legde vaak The Miseducation of Lauryn Hill op, maar ik was meer fan van haar MTV Unplugged-plaat. Hoewel The Miseducation allicht tijdlozer is, zat er aan die Unplugged een kwetsbaar kantje dat mij aantrok.

Ik schrijf bijna enkel over de liefde. Soms schaam ik me daarover, maar dat is nu eenmaal waar deze fase van mijn leven om draait. Gelukkig kan ik mijn break-upsongs makkelijk doorschuiven van de ene mislukte relatie naar de andere. Terwijl ik zing, denk ik gewoon aan de recentste breuk. (lacht) Ach, het is allemaal de schuld van mijn vader: hij was te perfect, de lat ligt te hoog.

Mahalia: Nog voor ik naar The School of Performing Arts in Leicester ging, tekende ik een platendeal bij Atlantic Records. Toch wilde ik absoluut die acteer- en dansopleiding volgen, uit angst dat ik mijn liefde voor muziek zou kwijtraken als ik er zo jong te ernstig mee bezig zou zijn. Naar een kunstschool gaan met een platendeal op zak bleek echter verre van ideaal. Iedereen keek naar me. Aanvankelijk kon ik dat nieuws stilhouden, tot ik een voorprogramma deed voor Ed Sheeran.

Het was best een harde tijd, heel competitief. Je zit met dertig in een klas, waarbij iedereen vecht om een plek in de spotlights. Mijn ego was toch net iets minder groot dan dat van de anderen en ik ging mezelf afzonderen. Ik had er dus een dubbel gevoel bij, want ik kon natuurlijk wel elke dag bezig zijn met iets wat me boeide. Ik wilde vooral ook een gewone tiener kunnen zijn, met mijn liefje afspreken in plaats van naar meetings te gaan. Op mijn achttiende had ik er mijn buik vol van.

Mahalia: Na mijn studies verhuisde ik van Leicester naar Londen. De slechtste beslissing ooit! Ik wist in die periode niet welke richting ik uit wilde. Wanneer je muziek móét maken: it feels like shit. Ik woonde er zes maanden en sliep op de sofa bij een vriendin. Geloof me, in Londen leven zonder geld heeft weinig charme.

Ik keerde terug naar Leicester en vertelde aan mijn moeder dat ik zou stoppen met muziek. Dagenlang heb ik gehuild. Ik voelde de druk, maar had geen idee welke kant ik uit moest. In die donkere periode schreef ik Sober en kwam de mixtape Diary of Me uit. De platenfirma wilde die songs opsparen voor een album, maar daar werd ik zo gefrustreerd van dat ik hen smeekte om ze toch te mogen uitbrengen. Na die release voelde ik me herboren. Ik kon eindelijk verder.

Mahalia: Sinds vorig jaar luister ik veel naar SZA. Haar album Ctrl is geniaal.

En ook Kendrick Lamar is een geweldige inspiratiebron. Muzikaal liggen Kendrick en ik ver uit elkaar, maar zijn creativiteit zorgt voor energie en zet je brein aan het werk.

Hij heeft een totaalbeeld van wat het inhoudt om artiest te zijn. Ik ben nog te veel bezig met mijn zelfontplooiing. Dat mensen me zien als een gewoon, eerlijk meisje vind ik momenteel belangrijker dan de superster uithangen.

Ik begrijp dat het frustrerend is voor het publiek om telkens maar een paar singles te krijgen en zolang te moeten wachten op een debuutplaat, maar ik ben geen onafhankelijke artieste. Ik moet rekening houden met de beslissingen van een management.

Als je een deal sluit, zit je in een partnership, dan doe je niet enkel je eigen zin. We gaan stap per stap.

Ik heb nu Seasons uit, een ep met enkele nummers, mijn debuutplaat volgt waarschijnlijk begin 2019. De timing moet goed zitten, zodat de voorbije zeven jaar niet voor niets geweest zijn.