De raad van Tourist LeMC: ‘Kijk maar naar uw eigen, da’s al moeilijk genoeg’

Vrouw en kinderen. Drarries en kastaars. Criminelen, tippelaarsters, sans-papiers en Hollanders. Op zijn derde plaat We begrijpen mekaar voert de Antwerpse troubadour Tourist LeMC ze allen op in een dubbel, doorzichtig decor: ’t Stad natuurlijk, en daarachter de wereld. ‘Ik blijf een doemdenker.’

‘Jij komt van Brugge, toch? Hoe zeg je Brugge in het Engels?’

‘Euh, Bruges.’

‘Waarom zingen Club-supporters dan ” We love you Brudges”? Want daarom zingen wij van Antwerp dat ook. ‘Allee, we hate Brudges, dan. (grijnst) Maar altijd denk ik: dat klopt toch van geen kanten?’

Vijf minuten ver en Johannes Faes, de man die de goedaardige aliassen Tourist LeMC, Ristou Le Troubadour en Koning Liefde draagt, bekent dat hij ongeveer elke twee weken het woord hate brult. ‘Jaja, vollen bak. Op de tribune mag wel geroepen worden, hè? Provoceren is plezant.’

En dat noemt zijn plaat dan We begrijpen mekaar.

Johannes Faes: Och, hoe hard we ook van elkaar verschillen, er zijn altijd dingen die we delen. Al moeten we soms wel moeite doen om die te vinden. De wereld is een groot dorp, alles en iedereen is met elkaar verbonden. Spiritueel, of whatever.

Is dat geen wishful thinking? Polarisatie is vandaag een niet in te dammen fenomeen.

Faes: Klopt. (denkt na) Het is vooral belangrijk dat we blijven zoeken naar wat ons verbindt. Zo kun je een samenleving tenminste sturen. Niet door mensen in groepen op te splitsen

Er staan verschillende lijnen op de plaat: van voorouders naar kinderen, van de ene cultuur naar de andere karaktertrek, van Vlamingen naar Walen. Ze kruisen elkaar allemaal onder jouw voeten.

Faes: Als artiest moet ik het hebben van observaties, van input van buitenaf. Ik lees boeken, praat met mensen, volg het nieuws, kijk rond. Dat breng ik samen op een plaat.

Je bent zelfs tolerant voor Hollanders!

Faes:(lacht) Het is best wel een sneer, suggereren dat ze met te veel zijn in Antwerpen. Drugdealer, dief, sans-papiers: uiteindelijk vormen we allemaal samen de ziel van de stad. Ook het slechte heeft invloed op elk van ons. Maar ik pas ervoor op om te oordelen. Kijk maar naar uw eigen, dat is al moeilijk genoeg. Ik probeer net een tegengewicht te bieden voor al die meningen op Twitter en zo.

Twee nobele gasten op de plaat zijn de Waalse Alice On The Roof, die fonetisch Antwerps leerde voor Oprechte leugens, en oude rot Raymond van het Groenewoud, die in Spiegel nog eens diep gaat.

Faes: Ik heb Alice dat refreintje voorgezongen en ze heeft dat meteen goed gedaan. Pas nadien heb ik gevraagd: weet je wel dat je in de rol van een straatmadelief zingt? Nee, dus. (lacht) Vond ze intrigerend. En Raymond is een heel lieve, warme man. Hij heeft precies de karakterstem die we voor dat nummer zochten.

Ik kan het niet laten je erop te wijzen dat hij een halve Bruggeling is.

Faes: Of een halve Antwerpenaar! Zijn Amsterdamse ouders zijn naar hier verhuisd toen hij nog jong was. Hij vertelde dat hij als klein snotterke ook al naar de Bosuil ging, dat maakte me trots en blij. Alles komt terug, zoals dat liedje op de nieuwe plaat. (lacht) Nu, ik vertelde hem over de stadsvlucht toen de Spanjaarden hier heer en meester waren, waarbij zoveel Antwerpenaren naar Amsterdam trokken. Toen was het daar nog een gehuchtje, zij hebben er een stad van gemaakt. (lacht) Dus waarschijnlijk waren zijn voorouders gewoon Antwerpenaren en is de cirkel rond!

De meest voor de hand liggende vraag dan maar: wat zie je zelf in de spiegel?

Faes: Oei, net een sollicitatievraag. Wel, als mens spelen we verschillende rollen. Dat is zeker zo als je in de media actief bent en op een podium staat. In de tweede strofe van Spiegel kijk ik veeleer door de ogen van mijn vrouw. We moeten toegeven dat elke relatie groeipijnen heeft, maar ook dat dat normaal is en je er sterker uitkomt. Een heel belangrijke rol op de plaat is die van vader. Verder zit de speling van leven en dood er enkele keren in. Je hebt de man die in Oprechte leugens een ticketje zonder retour koopt – een metafoor voor uit het leven stappen. We begrijpen mekaar gaat veeleer over iemand die je hebt verloren, het is zeker geen liefdesliedje. In Welkom, over de geboorte van mijn tweede zoon, komt er dan weer nieuw leven.

Twee jaar geleden, na de geboorte van je eerste zoon, vertelde je over hoe vader worden veel twijfels bij je had weggenomen.

Faes: Vroeger dacht ik: ik zal toch gene kleine op de wereld zetten? Maar uiteindelijk geef je het leven een kans. Ik begon ook na te denken over de mooie opvoeding die ik zelf had gekregen. Maar ik blijf wel een doemdenker. ‘ Think positive’: ik vind dat daar wat negationisme achter zit. Het is juist niet slecht om voor ogen te houden dat er van alles misloopt. Maar een fatalist ben ik nooit geweest: ik blijf hopen dat het beter zal worden.