Heel even dreigde het eerste verjaardagsconcert van Triggerfinger in de Antwerpse Roma een routineus rondje beuken te worden, maar op het einde konden we alleen vaststellen dat Ruben, Mario en Polle live nog altijd op eenzame hoogte staan in dit land.
‘Het is fijn spelen als het zweet op je rug staat’, waren Ruben Blocks eerste niet-gezongen woorden in De Roma. De helmboswuivende frontman van Triggerfinger kon de unique selling proposition van zijn band niet beter samenvatten. Want Triggerfinger hééft gezweet in die twintig jaar dat de groep bestaat, meer dan de stof van hun immer strakke pakken misschien kan verdragen. Jaren hebben Block, Monsieur Paul en Mario Goossens zich door het café- en clubcircuit geploeterd, tot hun livereputatie even gebetonneerd was als hun geluid en de radio het trio écht niet meer kon negeren, wat het twee albums lang wel deed. Misschien is dat wel de aantrekkingskracht van Triggerfinger, de vleesgeworden overwinning van de muziek op de marketing.
Triggerfinger is de vleesgeworden overwinning van de muziek op de marketing.
Wanneer Block op het eerste van vier verjaardagsconcerten in De Roma voor het eerst zijn publiek toespreekt, zijn we al zeven nummers ver. I’m Coming For You is dan al gepasseerd, net als Let It Ride, First Taste, By Absence of the Sun en Big Hole. Wie die nummers kent, heeft ons niet nodig om te weten dat dat hard werken is voor de band. Beuken en pompen geblazen, met alle hoofdrolspelers in hun gekende posities: Mario Goossens in Muppetmodus achter zijn prachtige oranje drumkit, Paul als een keizer zo statig, met zijn bas ter hoogte van zijn kruis, gastmuzikant Geoffrey Burton bescheiden in de achterhoede en Block paraderend op de podiumrand, praalhanzend als de gemeenschappelijke halfbroer van Prince en Mick Jagger.
Toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat de machine net iets moeilijker op gang kwam dan gewoonlijk, al is het maar omdat Goossens minstens twee keer een drumstok liet vallen in dat eerste salvo. Lag het aan ons, murw gebeukt na zoveel witheet geweld? Of was de setlist gewoon wat te veel van het goede? Alsof Block onze gedachten kon lezen, pompte hij meteen wat lucht in de set: eerst met het lekker weg groovende Flesh Tight, met Burton die de rol van de strijkers overnam, en vervolgens met klassieker My Baby’s Got A Gun. We hoorden het nummer al zo vaak, zowel op plaat als live, maar telkens doet de band weer iets anders met de spanning van het steeds weer aangeslagen akkoord. Deze keer fietste er een flard I Follow Rivers tussen, de cover van Lykke Li waarmee de band zich voor eens en altijd naar de A-klasse floot. Knap, jongens.
Zelfs met een setlist vol hits blijft de band plezier vinden in de verrassing.
Een zompige make-over van Off The Rack zette de opwaartse lijn verder en ook Man Down – een Rihannacover met de riff van Led Zeppelins Kashmir – zat echt goed. Het ziedende Colossus toonde dan weer hoe creatief Triggerfinger ook na twintig jaar met zijn idioom omspringt: Polle en Ruben Block allebei met een basgitaar op hun nek, Goossens die een au bain-marie molesteert en Burton die met zijn gierende gitaar buiten de lijntjes kleurt. Die laatste mocht ook de grote man uithangen tijdens het solomoment in All This Dancin’ Around, wat het nummer toch een ander, wat schurender karakter gaf.
Tussen die twee laatste nummers zat de traditionele drumsolo van Mario Goossens: de Limburger ging eerst alleen los op zijn kit, vervolgens jamde hij samen met zijn medemuzikanten een etnische groove bij elkaar. Voor we er erg in hadden, was daar al de eerste staande ovatie.
In de bisronde ging de groep vóór het doek op een kluitje staan. Monsieur Paul kreeg een kruk, Mario Goossens een elektronische drumpad. It Hasn’t Gone Away en INXS-cover Need You Tonight waren gebaat bij die intieme setting en catchy beats, Perfect Match wat minder, vooral omdat de drums te diep in de geluidsmix zaten om dat nummer echt te laten grooven. Nog één nummertje kregen we in de gewone opstelling, een lang uitgesponnen Funtime van The Stooges, en dat was een al even goede synopsis van Triggerfinger als Blocks zweetquote. De band blijft plezier zoeken en vinden in de verrassing, zelfs met een setlist vol hits en fan favourites. Geen enkel verplicht nummertje voelde aan als verplicht, geen enkele noot klonk als die van een band op zijn retour. Dus waarom zouden deze jongens er geen twintig jaar bij kunnen kletsen?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
