‘Eros’ van SX: een gekwelde geest in een geil lichaam

Op hun derde elpee refereert SX aan de jaren tachtig van het jonge Depeche Mode, de jaren negentig van Madonna en de vroege noughties van Goldfrapp. Dat is veel, en in sommige gevallen iets té veel.

Zeven jaar geleden is het inmiddels dat SX zich uit de West-Vlaamse klei hees en met de single Black Video prompt een meerbeurtenkaart op de nationale radio cadeau kreeg. De belpop had er in één klap een intrigerend duo bij. Twee albums en enkele internationale tournees later mogen Benjamin Desmet en Stefanie Callebaut zich stilaan vaste waarden noemen. Dat de lat hoog ligt met Eros moge duidelijk zijn. Helaas verstappen de Kortrijkzanen zich af en toe in hun ambitie – het is een zeer dunne draperie, tussen toegankelijke, creatieve pop en oude formules met een knipoogje. Thematisch is Eros een plaat geworden over de liefde in al haar fysieke en metafysische facetten. Een gekwelde geest in een geil lichaam. Intimiteit, insinuatie, en zo verder. Dus, SX gaat naakt? Nee, niet echt.

Daarvoor hebben de meeste songs net iets té veel om het lijf. Opener Designed/Desire verzoent Madonna circa Ray of Light met het Depeche Mode van midden jaren tachtig (die synthetische percussie!), maar raakt verstrikt in te veel laagjes. Het volgeplamuurde Real Life is een valse trage die hoog zou scoren op het Eurosongfestival, niet het minst dankzij de generische tekst: ‘Give me life/ Do you want?/ I wanna try/ I wanna try what we want.’ Ergens rijmt ook ‘lava’ op ‘saliva’, en dat is raar.

Het sobere Give springt spaarzaam om met effectjes en samples en houdt mooi het evenwicht tussen passie en ingehouden spanning. Aan ideeën geen gebrek: het Julee-Cruise-op-ravebollensfeertje in Falling werkt, al mochten die achtergrondarrangementen iets minder breed uitgesmeerd. Sunrise is een ‘gevoelige ballade’ volgens het boekje – in die Arabisch aandoende epiloog had nochtans meer gezeten – en ook Solitary mikt net iets te veel op goedkoop effectbejag om te beklijven.

Wie sensualiteit, verleiding en erotiek wil verklanken zou nochtans moeten weten: less is more. Door kwistig met zilveren vernis en breed waaierende melodieën te strooien strandt Eros echter eerder in more or less. En nu we toch bezig zijn: over oksels kunnen we discussiëren, maar Engels met haar op – ‘Since you’ve been gone/ I rhyme to heaven/ Bloat and astray/ I’m soaring away’, uit Gone – is níét sexy!