Cypress Hill heeft een nieuwe plaat uit. En ja, ze is relevant

Een kwarteeuw insane in the brain, maar nog steeds een hecht blok: Cypress Hill! Na acht jaar afwezigheid vieren de hiphopveteranen op triomfantelijke en vooral psychedelische wijze hun retour.

Samen met de Beastie Boys behoorde Cypress Hill tot de eerste rapclans die aansluiting vonden met het alternatieve rockpubliek. Hun titelloze debuut verscheen in 1991, het jaar van Nevermind van Nirvana en Ten van Pearl Jam. Twee jaar later volgde de grote doorbraak, met het album Black Sunday en hun bijdragen aan de soundtrack van Judgment Night, waarop ze verbroederden met Pearl Jam en Sonic Youth en zo hun crossoverstatus stevig in de verf zetten.

Cypress Hill waren altijd buitenbeentjes. Alle leden zijn latino, met bloedlijnen die zich uitstrekken tot Cuba, Puerto Rico en Mexico. Tijdens de West Coast/East Coast-vete van midden jaren negentig hielden ze zich afzijdig. Liever trok de kliek op tournee – de legendarische Smokin’ Grooves Tour van 1996 met The Fugees, Ziggy Marley en A Tribe Called Quest. En terwijl veel rappers rijmden over crack, waren die van Cypress Hill bij de eersten die pleitten voor het gebruik en de legalisering van marihuana.

Ook Elephants on Acid kwam duidelijk tot stand in het gezelschap van Mary Jane. Bovendien bricoleerde producer DJ Muggs zijn beats op spiritueel en occult verantwoorde locaties als de piramiden van Gizeh, de Dode Zee in Jordanië en Joshua Tree, het hippiemekka in California. En zo worden tijdens Band of Gypsies in het Arabisch de geneugten van hasjiesj gereciteerd, dwarrelt tablapercussie tussen de beats en steekt iemand de fik in een elektrische gitaar. Het type global soundclash dat men tegenwoordig terugvindt bij hipsterlievelingen als The Gaslamp Killer en Gonjasufi, die vocale assistentie verleent tijdens Jesus Was a Stoner, een horrorsoundtrack uit het Midden-Oosten. De blazers in Oh Na Na werden van een bestofte, Ethiopische funkschijf (denk Mulatu Astatke) geplukt en Warlord speelt zich af ergens tussen The Temple of Doom (die van Indiana Jones) en een propagandavideo van de IS. Ook feestjes bouwen kunnen ze nog: ‘Feel like I’m flyin’ on a space ship/ Speech gone, elephant’s got my tongue/ We ain’t goin’ home ’til the mother fuckin’ sun!’ klinkt het in Crazy, over pompende toeters en bellen.

Zelfs in tijden van Kanye en Kendrick, van gezichtstatoeages en Xanax, blijft Cypress Hill trouw aan zijn eigen idealen en sound. Psychedelischer dan ooit tevoren, en dus het ideale medicijn tegen uw delirium tremens.