‘American Utopia’ van David Byrne: zelfs in de regen kan je dansen

David Byrne, de oprichter van Talking Heads, spreidt zijn optimisme tentoon op ‘American Utopia’.

‘Er is niets zieliger dan de aanblik van een jonge pessimist, behalve dan een oude optimist’, noteerde Mark Twain begin twintigste eeuw. David Byrne is 65. Op zijn nieuwe plaat houdt het opperhoofd van Talking Heads het huidige tijdsbestek tegen het licht, en ontwaart er warempel redenen tot juichen in. Jong van geest, zeker?

American Utopia – een titel die haast subversief klinkt – past in een groter plaatje: Reasons To Be Cheerful, een project waarin Byrne ‘goed nieuws’ verzamelt, bedoeld als tegengif voor de vloedgolf aan onheilssignalen die elke dag de actualiteit teistert. Een technologische of medische doorbraak? Een vernieuwende kijk op mobiliteit of economie? Byrne bundelt het op een website (www.reasonstobecheerful.world) en wil er graag ook de analoge wereld mee verblijden.

‘Every day is a miracle’, klinkt het in de gelijknamige polonaise waarin Byrne ’the dick of a donkey’ doet rijmen op ‘and that’s why you want me’. Het talent voor surrealistische beeldspraak is hij, hopeloos optimisme ten spijt, nog niet verleerd. Het genetisch kruisen van muziekgenres evenmin: in It’s Not Dark Up Here krioelen afropop en electrorock door elkaar. Tijdens This Is That mag Oneohtrix Point Never zijn synthesizerduivels ontbinden, en I Dance Like This is een mini-operette waarin de industrial van Nine Inch Nails op de deur komt bonken. Dat zelfs onder het groenste gazon giftige addertjes huizen, toont de tropische postpunk van Everybody’s Coming to My House: ‘We’re only tourists in this life’, kweelt Byrne, ‘only tourists but the view is nice’.

De teneur: ja, we leven in donkere tijden, maar zelfs in de regen kun je dansen! Alleen de onderkant staat plat, zei de optimist met een lekke band.