Hanne danst, Henry roept: dit brengen de volgende dagen op uw tv

VRT-anker Hanna Decoutere op pointes of punkrocker Henry Rollins als leerkracht: dit is er deze week op uw tv.

VICTORIA (Zaterdag 12/1, 22.05, Canvas)

Als film de kunst van het monteren is, laten we dan daartegen rebelleren. Zoiets moet de Duitse regisseur Sebastian Schipper hebben gedacht toen hij aan Victoria begon, een radicaal experiment dat in één lange, ononderbroken take van 138 minuten is gefilmd.

Schippers film, zeg maar een hedendaagse, Berlijnse variant op Bonnie and Clyde, begint in een technoclub, waar de camera langzaam een figuur uit de dansende massa oppikt: Victoria (debutante Laia Costa), een jonge Spaanse die pas sinds enkele maanden in de Duitse hoofdstad woont. Bij het buitengaan maakt ze kennis met een kwartet gelukzalig dronken kerels uit de buurt. Samen met hen duikt ze de nacht in. Hoewel Victoria niet ongevoelig is voor het geflirt van Sonne (Frederick Lau), wordt haar avondje stukken minder romantisch dan verwacht wanneer ze samen met haar gezelschap betrokken raakt bij een bankoverval.

Op de filmsite IMDb vind je iets meer dan dertig one shot-films terug, met Aleksander Sokoerovs Russian Ark (2002) als bekendste voorbeeld. Om maar te zeggen: zo revolutionair is het niet wat Schipper en zijn Noorse cameraman Sturla Brandth Grøvlen hebben gedaan, ook omdat een nieuwe generatie van lichtgevoelige digitale camera’s dit soort gedurfde opnamen makkelijker maakt. Toch is Victoria een bijzonder straffe prestatie. Zo moeten de opnames een logistieke nachtmerrie geweest zijn. Er werd gefilmd op maar liefst 22 locaties met 150 figuranten, en de derde take bleek uiteindelijk de definitieve.

Daarbovenop vertrokken Schipper en zijn cast van een script van nauwelijks twaalf bladzijden, waardoor deze sfeervolle, tussen nacht en ochtendgloren gesitueerde stadssymfonie ook een memorabele oefening in improvisatie is – een beetje het filmische equivalent van freejazz, al neemt Schipper zelf liever de woorden ‘geïmproviseerde punkopera’ in de mond.

Maar of de actie zich nu afspeelt op een dakterras, in een verlaten café met piano of een ondergrondse parking, alles voelt buitengewoon naturel en authentiek. Bovendien weet Schipper ondanks zijn non-comformistische aanpak knap de spanning op te bouwen. Je bent zelfs echt begaan met het lot van Victoria en Sonne, waardoor Victoria, met techno en neoklassieke electronica van Nils Frahm op de soundtrack, verrassend uitdraait op een onvoorspelbare nocturne over breekbare vriendschappen, solidariteit en het lot.

FYRE (Vrijdag 18/1, Netflix)

Wat krijg je als influencers een idyllisch eiland in de Bahama’s kapen? Een azuurblauwe glimp van het einde van de millennialdroom. Toen Billy McFarland in 2017 met Fyre eenselfie-friendlyalternatief voor Coachella wilde organiseren op een voormalig privé-eiland van Pablo Escobar – gepitcht als een overrompelend avontuur dat de beste muziek, kunst en gastronomie zou versmelten – wist de internationale jetset met zijn enthousiasme geen blijf. Hailey Baldwin en Bella Hadid tekenden meteen present, andere gefortuneerden volgden hun voorbeeld. Eens op het eiland aangekomen, kwamen ze in een nachtmerrie terecht. Muziek? Vervangen door het gezoem van smartphones. Luxueuze verblijven? Weggeveegd door een orkaan. Sterrencuisine? Een droevige sandwich met kaas, ja. Zelfs McFarland zocht andere oorden op met zijn gespijsde rekening. Door te focussen op een van de intrigerendste #epicfails van het Insta-tijdperk, probeert Chris Smith(Jim & Andy: The Great Beyond)aan te tonen dat elke generatie de festivals krijgt die ze verdient.

BYE THE SEA (Woensdag 16/1, 20.30, Vitaya)

Nu het huwelijk tussen Brad Pitt en Angelina Jolie in duigen is gevallen, ga je toch anders kijken naar dit stijlvolle drama over een relatiecrisis, de enige film die de Hollywoodsterren als echtgenoten samen hebben gemaakt. Het is immers moeilijk om achter de opgekropte haat en de intieme, existentiële onthullingen van het echtpaar Vanessa (Jolie) en Roland (Pitt) – een artistiek koppel dat anno jaren zeventig naar een hotel aan de Franse zuidkust trekt in een poging om hun huwelijk te redden – niet die van Jolie-Pitt te zien. Het stemmigeBy the Seaschiet soms tekort in zijn ambities – lees: dit is geen film van Cassavetes of Antonioni, cineasten aan wie hulde wordt gebracht -, maar Jolies derde film als regisseur is stukken gedurfder en persoonlijker dan voor de release werd verwacht.

MISS PEREGRINE’S HOME FOR PECULIAR CHILDREN (Zaterdag 12/1, 20.25, VTM)

Hollywoodfantast Tim Burton maakt graag films over onbegrepen outsiders. Deze adaptatie van Ransom Riggs’ fantasyboek voor young adults is dan ook spek naar zijn bek. Enkele kinderen met bijzondere gaven wonen samen in een verlaten weeshuis op een mysterieus eiland in Wales (jawel, u herkent kasteel Torenhof in Brasschaat). Zo is er een meisje dat door de lucht kan zweven, een jongen met een nest bijen in zijn buik, een kind met een extra mond vol scherpe tanden achter in haar nek en zelfs monsters die oogbollen uit kinderhoofden zuigen. Op pure horror is Burton echter niet uit. Zoals in zijn beste gotische sprookjes(Edward Scissorhands)en griezelfantasieën(Corpse Bride)serveert hij een charmante, fantasierijke vertelling die vooral hoog scoort op het vlak van suspense, romantiek en macabere pret.

HANNE DANST (Dinsdag 15/1, 21.20, Canvas)

Al een jaar lang oefent VRT-journaalanker Hanne Decoutere voor hét balletoptreden van haar leven: de balkonscène uit Romeo en Julia in de beroemde choreografie van Les Ballets de Monte-Carlo. Alvorens ze op 12 februari in de grote zaal van het Brugse Concertgebouw gaat dansen samen met Ballet Vlaanderen, wordt haar intensieve voorbereidingstraject samengebald in het zesdelige Hanne danst. Daarin zien we hoe ze dertig jaar geleden haar hart verpandde aan de balletsport en hoe ze zich nu samen met haar coach Geneviève Van Quaquebeke en danspartner Gabor Kapin fysiek voorbereidt om onder meer pijnlijke pointes te doen. Welke onverlaat kwam trouwens ooit op dat tenenkrommende idee?

DEADLY CLASS (Donderdag 17/1, Play More)

Wie de jaren tachtig tot leven wil wekken, heeft de wijze raad van Henry Rollins nodig. Dat hebben de bedenkers van deze brutale serie over een roedelhigh school misfitsin het Ronald Reagan-tijdperk goed begrepen. De voormalige frontman van de punkband Black Flag doemt in de verfilming van Rick Remenders gelijknamige strip immers op als een leerkracht die zijn studenten oproept om ‘de toekomstige verstoorders van Amerika’ te worden. Dat is niet gelogen: de school waar hij werkt, leidt haar studenten op tot relschoppers die dromen van een criminele carrière. In tegenstelling tot het braveStranger Things, waarin de broers Duffer hun liefde voor de eighties-nerdcultuur botvieren, stillen de Russo-gebroeders(Avengers: Infinity War)hun nostalgiehonger naar de jaren tachtig met agressieve punk én John Hughes, die met films alsThe Breakfast Clubtienerrebellie verheerlijkte. Nog niet overtuigd? Naast brulboei Rollins raast ook muziek van Hüsker Dü, Fugazi, Bad Brains en Devo door de klaslokalen.

THE PENALTY (Zondag 13/1, 21.50, Canvas)

In 2018 werden in de VS 25 mensen geëxecuteerd. In één geval, dat van de drievoudige moordenaar Carlton Michael Gary, zat er veertig jaar tussen de terechtstelling en de misdaad. De gemiddelde wachttijd was 24 jaar.The Penaltybehandelt drie verhalen van mensen wier leven door de doodstraf wordt beheerst: een ten onrechte veroordeelde man die vijftien jaar in de dodencel heeft gezeten, een advocaat die het systeem wil veranderen en een moeder die vecht tegen de terdoodveroordeling van de moordenaar van haar dochter. Samen goed voor een aangrijpende analyse van een netelige ethische kwestie of – afhankelijk van hoe u het ziet – een barbaars middeleeuws gebruik, te bekijken metLet Him Danglevan Elvis Costello in het achterhoofd:‘If killing anybody is a terrible crime/ Why does this bloodthirsty chorus come round from time to time?‘

CLOSE (Vrijdag 18/1, Netflix)

In de actiethrillerClosedartelt Noomi Rapace (de Millennium-trilogie, Prometheus) over het scherm als Sam, een vrouwelijke bodyguard die zich letterlijk en figuurlijk door een mannenwereld moest knokken. Wanneer ze in Bangkok een jonge, rotverwende erfgename onder de vleugels neemt, wordt ze uit haar comfortzone gerukt. Na een poging tot kidnapping worden ze allebei beschuldigd van moord en moeten ze Resultaat: wilde achtervolgingen, een schietgrage Rapace in boerka en authentieke actiescènes. Het verhaal vanCloseis namelijk gebaseerd op het leven van Jacquieline Davis, die zichzelf de eerste vrouwelijke bodyguard in het Verenigd Koninkrijk noemt en bekend volk als actrice Liza Minnelli en auteur J.K. Rowling tot haar clientèle mocht rekenen.

45 YEARS (Vrijdag 18/1, 22.10, Canvas)

De meeslepende coming of ageLean on Petedook eind vorig jaar op in diverse eindejaarslijstjes, maar de Britse regisseur Andrew Haigh wist al eerder te verrassen. Eerst met het gevoelige homodramaWeekend, nadien met deze fijnzinnige ontleding van een huwelijk in crisis. Charlotte Rampling zet haar zoveelste prachtvertolking neer als Kate, een Britse vrouw die op de vooravond van haar huwelijksjubileum door twijfel en wrok wordt overmand wanneer in de Zwitserse Alpen het lichaam van het eerste lief van haar echtgenoot Geoff (Tom Courtenay) gevonden wordt. Een knagende, elegante en van melancholie doordrenkte karakterstudie waarvoor zowel Rampling als Courtenay in Berlijn met een Gouden Beer bekroond werd.

JOHN & YOKO: ABOVE US ONLY SKY (Donderdag 17/1, 23.05, Canvas – Donderdag 17/1, 22.45, NPO 2)

Een kleine vijftig jaar na de release van Imagine (1971) pakt de wonderlijke docu John & Yoko: Above Us Only Sky uit met nooit geziene beelden van de opnames. De conclusie achteraf blijft evenwel dezelfde: de eerste jaren na de split van The Beatles was John Lennon op zijn allerbest.

De titeltrack ten spijt blijft Imagine na al die tijd een harde, meedogenloze en bijwijlen vileine plaat, waarop Lennon enkel tot rust lijkt te komen als hij zijn liefde voor Yoko bezingt. En toch was de sfeer in Tittenhurst Park, het enorme landhuis waar het verguisde koppel in 1969 zijn intrek had genomen, opperbest. Een kamer naast de keuken werd als studio ingericht, de lange keukentafel fungeerde tijdens de opnames als zenuwcentrum en ontspanningsplaats. Al van bij de eerste beelden van deze docu duikt ook George Harrison aan die tafel op. Hij ziet er achter zijn lange baard uit alsof hij op een dieet van yoga en marihuana leeft, en even later zie je hem gitaar spelen op How Do You Sleep?, Lennons beruchte sneer aan het adres van hun oude makker McCartney.

Helemaal te gek wordt het als in dezelfde scène een mannetje met een zwarte zonnebril het nummer onderbreekt met de kreet: ‘Ik wil twee drummers!’ Het is Phil Spector, helemaal het haantje, die in de volgepropte kamer zijn wall of sound optrekt met drummer Alan White (Yes), pianist Nicky Hopkins en bassist Klaus Voormann, vijf jaar eerder verantwoordelijk voor de hoes van Revolver. Op de grond zit Yoko als stille copiloot en daar ergens tussenin, onzichtbaar voor het oog van de camera: de kijker, die nog nooit een Beatle van zo dichtbij heeft gezien. Laat staan twee.

Tussen de bedrijven door wordt ook de geschiedenis van John en Yoko nog eens herhaald, tegen de achtergrond van een woelig tijdsgewricht. Er zijn de giftige commentaren van pers en publiek op hun romance, Cold Turkey, Vietnam, Bed Peace, Plastic Ono Band en John die zijn adelijke titel met een begeleidend briefje terugstuurde naar de Queen. Minder dan drie jaar na de opnames van Imagine zouden ze tijdelijk uit elkaar gaan, waarop Lennon met drinkebroer Harry Nilsson aan zijn befaamde lost weekend begon.

Van dat alles nog geen spoor in Above Us Only Sky, waarin het kunstenaarskoppel als volmaakte twee-eenheid creëert, activeert, protesteert en inspireert. Voor zij die het nog nodig hadden is deze film bijgevolg ook de ultieme rehabilitatie van die oude Yoko, die zelf nog eens aan het woord komt, naast Julian Lennon, activist en historicus Tariq Ali en de meeste muzikanten die er toen bij waren. Geen fan die het in zijn hoofd haalt dit te missen.