Van familiesoap tot fabel: zo begon onze man in Cannes zijn tweede week

© /
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Knack Focus-filmjournalist Dave Mestdach zag een genereus gezinsverhaal, een knullige oorlogsvertelling en een bucolische fabel.

Shoplifters (Hirokazu Kore-eda)

It’s all in the family. Again. De Japanse meester Hirokazu Kore-Eda breidt zijn indrukwekkende catalogus aan superieure familiesoaps nog maar eens uit, dit keer met een verhaal over een stel outcasts die samen een gezellige, warme Ersatzfamilie vormen in hartje Tokio. Hoe ‘vader’ en ‘zoon’ samen spullen jatten in de lokale supermarkt, maar ook hoe de twee een gesprek hebben over de bloemetjes en de bijtjes. Hoe ‘oma’ stilaan haar laatste noedels aan het klaarmaken is in de keuken. Hoe ze een jong, emotioneel verwaarloosd meisje opvangen en doen alsof het de ‘dochter’ van het wel bijzonder functionele disfunctionele gezinnetje is.

Kore-eda brengt het allemaal verzorgd, tactiel en beheerst in beeld, alsof hij je op een best-of trakteert van alle dada’s die eerder ook al in Nobody Knows, Still Life en Like Father, Like Son passeerden. Verrassend of vernieuwend kun je Shoplifters dan ook beslist niet noemen, en af en toe drukt Kore-eda net iets te hard en iets te voorspelbaar op zijn bekende emo-knopjes, al weet hij in het eerste uur ook nu weer je hart te veroveren om het in het tweede – waarin de wouldbe-familie bij de lurven wordt gevat en uit elkaar wordt gerukt – vakkundig in fijne reepjes te verscheuren.

Een mooie, genereuze en intens humanistische film, al zou je stilletjes willen dat Kore-Eda zijn actieterrein een beetje verlegt en voor wat meer visuele weerhaakjes zorgt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


Les Filles du Soleil (Eva Husson)

Drie jaar geleden debuteerde de jonge, Franse regisseuse Eva Husson met Bang Gang, een grimmig, raak geschetst portret van tieners on the loose. Dit keer trekt ze de epische oorlogskaart, om zich in Iraaks Koerdistan evenwel hopeloos te verliezen in naïeve, karikaturale en heroïserende oorlogskitsch. Emmanuelle Bercot is een ervaren oorlogscorrespondente die naar het front trekt in het kielzog van de Peschmerga die tegen IS strijden. De immer charismatische Golshifteh Farahani – die blik! die ogen! – is de vrouwelijke commandante die aan de klauwen van IS wist te ontsnappen en met een kalashnikov in de hand haar ontvoerde zoontje hoopt terug te vinden.

Een brandend actueel en belangrijk onderwerp, maar dan zo knullig en overnadrukkelijk gebracht – inclusief feministische kick ass-actie, tenenkrullende dialogen en opgeblazen religieuze symboliek – dat je op elk moment verwacht dat Mel Gibson even goeiedag komt zeggen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


Lazzaro Felice (Alice Rohrwacher)

De meest verrassende competitiefilm in Cannes tot nu toe is ongetwijfeld deze magisch realistische fabel van Alice Rohwacher, over een simpele boerenjongen die zo uit Padre, Padrone van de broers Taviani’s lijkt te zijn gerukt, of tenminste: toch uit dezelfde vervlogen tijden van toen. Zijn harde bucolische leven slijt Lazzaro met zijn familie in dienst van een hautaine markiezin, die hem en de zijnen als slaven behandelt. Tenminste: tot de pastorale halverwege een verrassende wending neemt, en je – net als de angelieke knul die zijn naam Lazzaro alvast niet blijkt gestolen te hebben – plots in een mysterieuze, allegorische en naar het hier en het nu zappende meditatie over veranderende tijden, locaties en zeden blijkt beland.

Hoe dat precies gebeurt, moet je vooral zelf ontdekken, maar origineel is het alleszins en net als in haar vorige, in Cannes bekroonde langspeler Le Meraviglie doet Rohrwacher dat met een mix van heel erg aards, zongebleekt naturalisme, sprookjesachtige suspense en poëtische, op pellicule gevatte lyriek. Niet alles werkt, en af en toe balanceert Rohrwachter op de grens van de silliness, maar ze doet het met stijl, ambitie en een heel eigen visie op de clash der klassen, tijden en tradities. Va bene!

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content