Steven Spielberg doceert en entertaint in zijn journalistenfilm ‘The Post’

Meryl Streep en Tom Hanks. © .
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Een meesterwerk wil onze recensent The Post niet noemen, maar een intelligent geredigeerd dossierdrama des te meer.

‘If I got a message, I put it in the mail’, sneerde Billy Wilder toen hem gevraagd werd of zijn films een boodschap hadden, maar Steven Spielberg slaat dat advies met The Post in de wind. ‘#FreePressMatters’ staat er haast als kop te lezen boven zijn biopic over Kay Graham (Meryl Streep) en Ben Bradlee (Tom Hanks), de voormalige uitgever en hoofdredacteur van The Washington Post. Zij namen in 1971 de boude beslissing om The Pentagon Papers, een geheim rapport van het Amerikaanse ministerie van Defensie, openbaar te maken, hoewel de regering-Nixon met een publicatieverbod dreigde. Dat Spielberg dat feit – een prelude op het Watergate-schandaal – bezigt als spiegel voor het fake-newstijdperk en Nixon neerzet als de al even venijnige voorloper van Trump, ligt voor de hand. Maar Spielberg schrijft zijn liefdesbrief aan de vrije pers met zoveel metier en passie – let op de vloeiende mise-en-scène, de energieke montage en het camerawerk – dat het verhaal (deels melodrama, deels kantoorthriller) in geen enkel shot stremt. Verwacht geen broeierig meesterwerk à la All the President’s Men, wel een slim geredigeerd dossierdrama over morele moed en de machinaties van de macht waarin Spielberg niet preekt, maar eloquent doceert en entertaint.

The Post

Van Steven Spielberg met Meryl Streep, Tom Hanks en Bruce Greenwood

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content