De Italiaanse filmregisseur Bernardo Bertolucci, is op 77-jarige leeftijd overleden. Hij liet een filmografie vol klassiekers na, over aberrante politiek, seks en zoveel meer. Een overzicht van de essentiële BB’s.
Il conformista (1970)
Bertolucci berijdt hier al vroeg zijn twee stokpaardjes: aberrante politiek en seks. Gebaseerd op een roman van Alberto Moravia, die toevallig ook de Premio Viareggio had gewonnen, vertelt Il conformista een eeuwenoud verhaal over een man, Marcello Clerici, die in zijn hunker om normaal te zijn zichzelf aansluit bij de regerende fascistenclan. Oorsprong van zijn conformeringsdrang: pestgedrag en seksueel misbruik.
Bertolucci’s talent komt voor het eerst ten volle tot ontplooiing. Vooral de manier waarop hij de verbetenheid van Clerici laat botsen met lieflijke natuurscènes, valt op.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Last Tango in Paris (1972)
Bertolucci’s meest roemruchte film. Zelfs zij die hem niet gezien hebben, kennen het botermoment, dat twee jaar geleden opnieuw in het nieuws kwam nadat hoofdrolspeelster Maria Schneider de regisseur ervan betichtte haar niet te hebben ingelicht over de aard van de scène.
Maar de film bevat zoveel meer dan harde seksscènes. De anale verkrachting van Maria Schneider wordt trouwens suggestief in beeld gebracht, de hardheid schuilt juist in de scheldende Marlon Brando, die zijn haat tegenover de burgerlijke maatschappij uitsist terwijl hij zijn verbitterd zaad in Maria’s endeldarm loost.
Wie naast het naakt kan kijken, ontdekt een schrijnend portret van een rouwende oudere man die wanhopig op zoek gaat naar de jeugd om zo de dood op afstand te houden. Brandon op een hoogtepunt, Bertolucci die Parijs laat zinderen en, voor wie er op let, schitterende dialogen.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Novecento (1976)
Naast The Last Emperor ongetwijfeld Bertolucci’s meest epische film. Onmogelijk om de plot van de vijf uur durende generatiefilm in een paar regels samen te vatten, maar 1900 bevat alle dada’s van de Italiaanse meester: weidse landschapshots, perfect gechoreografeerde groepsscènes, een staalhard (communistisch) drama tegen de achtergrond van politieke onlusten en oorlogen, en een stelletje rasacteurs – De Niro, Depardieu, Sutherland, Lancaster – die nog niet op automatische piloot speelden.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
La luna (1979)
Zo mogelijk nog contro versiëler dan Last Tango. Na de plotse dood van haar man vertrekt operazangeres Catarina met haar (onechte) zoon Joe halsoverkop naar Rome, waar ze haar verdriet wegzingt. Joe raakt op de dool, ontdekt de naald en een joekel van een oedipuscomplex. De scène waarin Catarina haar puberzoon aftrekt om hem tijdens het afkicken rustig te krijgen, deed zelfs Tarkovski terugdeinzen. Doch daarnaast: briljante operascènes die verdriet doen sublimeren tot pure schoonheid.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
The Last Emperor (1987)
Als de goegemeente Bertolucci’s naam niet via Last Tango leerde kennen, dan wel via The Last Emperor, zijn meest Hollywood-fähige film, én legendarisch in zowat alle opzichten. Als eerste mocht de regisseur de Verboden Stad in om het levensverhaal van de laatste Chinese keizer te verfilmen en Bertolucci maakt duchtig gebruik van de unieke locatie zonder zich daarbij te laten verblinden door de pracht en praal. De film toont een grimmig contrast tussen de kleurrijke nadagen van de keizerlijke dynastie en de rauwe arbeiderswerkelijkheid onder dictator Mao. Slaagde er terecht in om alle negen Oscarnominaties binnen te rijven en werd door The Simpsons geparodieerd, zo mogelijk een nog mooier eerbetoon.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
The Dreamers (2003)
Wie heeft met vrienden nooit Tarantino- of Godfather- scènes nagespeeld in de woon kamer? Dezelfde filmpassie verbindt drie jongelui in het Parijs van de jaren zestig – Amerikaanse uitwisselingsstudent Matthew, en Isabelle en Théo, een zelfverklaarde ex-Siamese tweeling. Wanneer de ouders van Isabelle en Théo op reis vertrekken, hebben ze het huis voor hen alleen en wat aanvankelijk begint als het braaf naspelen van nouvelle-vaguescènes, eindigt in verregaande seksuele experimenten. Tussen de (incestueuze) escapades door discussiëren ze verwoed over de nakende revolte en dagen ze elkaar uit om effectief het heft en de molotovcocktails ter hand te nemen. Bertolucci mixt oude en nieuwe beelden en levert zo een schitterende commentaar op de Franse (film)geschiedenis.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Io e te (2012)
Prototype van een huis-closverhaal, gebaseerd op de gelijknamige novelle van de Italiaanse succesauteur Niccolò Ammaniti. De teruggetrokken puber Lorenzo maakt zijn moeder wijs dat hij op skivakantie vertrekt maar duikt onder in de kelder met een mierenkolonie als enig gezelschap. Tot zijn halfzus Olivia opduikt. Olivia is het zwarte schaap van de familie, en naast fotografe ook heroïneverslaafd. Terwijl ze in de kelder afkickt, leren halfbroer en -zus elkaar beter kennen, en ontrafelen ze de geheimen van hun ouders. Bertolucci houdt de camera in bedwang en schetst een mooi portret van twee ontheemde jongeren.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier