‘Als Bruce Willis niet bestond, zou Hollywood hem moeten uitvinden’

Door zijn wederoptreden als superheld in Glass van zijn maatje M. Night Shyamalan valt het niet op dat Bruce Willis (63) van zijn carrière een teringzooi aan het maken is. Maar steek uw medelijden waar de zon niet schijnt.

Het is het pas echt Kerstmis wanneer Bruce Willis op blote voeten terroristen doodschiet en Alan Rickman van de bovenste verdiepingen van de Nakatomi Plaza laat vallen in Die Hard. Of niet? De felle discussie of het dertig jaar oude sjabloon van de moderne actiefilm (noem er eens vijf betere?) al dan niet een kerstfilm is, leek beslecht toen het Britse filmblad EmpireDie Hard in 2017 uitriep tot grootste kerstfilm aller tijden en scenarist Steven E. de Souza op kerstdag met een tabel bewees dat Die Hard meer kerstelementen bevat dan White Christmas. Feest bij de fans. Tot Bruce Willis vorige zomer tijdens zijn Roast op Comedy Central ijskoud stelde dat de film het kerstpredicaat niet verdient.

Typisch Willis. De man die al op terroristen joeg toen die nog geen Arabieren waren en een fantastische carrière in de actiefilm had tot ook Jason Statham kaal werd (©Comedy Central) is al een tijdje tegen iedereen ‘Yippee-ki-yay, motherfucker!’ aan het zeggen. Inclusief tegen zichzelf en zijn carrière. Tot op heden komt hij daar probleemloos mee weg.

Stinkers bij de vleet

Op het eerste gezicht is er geen vuiltje aan de lucht. Bruce Almighty speelt met James McAvoy en Samuel L. Jackson de hoofdrol in dé film die momenteel over de tongen gaat: Glass. Op vraag van M. Night Shyamalan, de regisseur die hem castte in de verrassende ik-zie- dode-mensen-hit The Sixth Sense, herneemt hij de rol van David Dunn, zijn bovennatuurlijk sterke personage uit Unbreakable(2000). Op de vertolking valt weinig aan te merken, maar wist u dat het van het tijdreisspektakelstuk Looper en de Wes Anderson-parel Moonrise Kingdomgeleden is dat Bruce Willis nog eens meedeed in een goede film? Dat was in 2012. Sindsdien liet hij zich nochtans een achttiental keer betalen om te acteren, al heeft de meerderheid van die films nooit de Belgische zalen bereikt.

De bekendste van die titels zijn films om zo snel mogelijk te vergeten, zoals G.I. Joe: Retaliation of Red 2. Het absolute dieptepunt bepalen is moeilijk, want er is keuze te over. We hebben de Chinese WO II-film Da hong zha (Air Strike) niet gezien, maar de trailer waarin Willis de Chinezen aanmoedigt om de Japanse hoerenzonen te bestrijden, is geen reclame. Vorige lente kregen we Death Wishop ons dak, een update van de ultieme foute wrekerfilms waarmee regisseur Michael Winner en acteur Charles Bronson in de jaren zeventig de goegemeente op de kast joegen.

Willis speelt een chirurg die geniet van het neerschieten van straatgespuis. Niet erg woke. Ook niet erg netjes op een moment dat de Amerikaanse jeugd na de zoveelste slachtpartij op school schreeuwt om een strengere wapenwet. Death Wish sméékte om controverse, maar was zo flauw dat niemand de moeite deed om zich kwaad te maken.

Zelfs de reprise van zijn grootste succesnummer flopte. Officieel heet de vijfde aflevering in de Die Hard-franchise A Good Day to Die Hard. Officieus is dat Goodbye Die Hard, The Day Die Hard Died of A Good Day to Bury Die Hard. Kwam dat hard aan? We hebben er het raden naar, want tijdens de schaarse interviews doet Willis geen moeite om zijn desinteresse te verbergen.

Bruce ‘fucking’ Willis

Tijdens zijn Roast werd Bruce Willis ‘de tweede favoriete actiester van mijn dode nicht’ genoemd omdat beledigende grappen de bedoeling zijn in dat programma. Maar sommige sneren sloegen gewoon de nagel op de kop. ‘Hollywood zou Hollywood niet zou als het geen man beloonde om te rijpen in middelmatigheid.’ Die kritiek gleed van Willis af zoals alles voorlopig van hem afglijdt. In zijn woorden: ‘Ik ben aangevallen door terroristen, asteroïden, filmcritici, muziekcritici, restaurantcritici en echtscheidingsadvocaten, maar niets of niemand kon me tegenhouden, want ik ben nog altijd Bruce fucking Willis.’

Bruce fucking Willis droeg in The Tonight Show van Jimmy Fallon een Make America Great Again-pet. Bruce fucking Willis supporterde in 1992 voor George H.W. Bush en in 2000 voor George W. Bush. Tegenwoordig noemt hij zich apolitiek, maar vroeger outte hij zich als Republikein. Progressief Hollywood kan hem aan zijn reet roesten.

Bruce fucking Willis vertelde Playboy (in 1996, maar toch) dat een eerlijke hetero toegeeft dat ‘Hey, die wil ik graag neuken!’ het eerste is wat hem te binnen schiet als hij naar een vrouw kijkt en dat hij een bodyguard in dienst had om andere mensen tegen hém te beschermen. Bruce fucking Willis was de enige die een hotel eiste toen de volledige ploeg van Moonrise Kingdom bereid was om te kamperen. Hij stuurde Sylvester Stallone wandelen wanneer die zijn looneisen voor The Expendables 3 niet inwilligde, liet de hoofdrol in Ocean’s Eleven aan George Clooney en bracht in 1987 voor het legendarische Motown-label de r&b-plaat The Return of Bruno uit zonder over uitzonderlijk muzikaal talent te beschikken.

Bruce fucking Willis weet dat hij zich met zoveel stinkers mag blijven verrijken als hij wil. Om de zoveel jaar weet een echt goeie regisseur hem wel te vinden en samen met hem een memorabele film te maken. Dat gebeurde niet alleen met Die Hard, maar ook met 12 Monkeys, Pulp Fiction, The Sixth Sense, Unbreakable en Sin City.

Als hij niet al bestond, zou Hollywood Bruce Willis moeten uitvinden.