Wat kunstenares Fatinha Ramos leerde van haar favoriete kinderboek

Fatinha Ramos © Filip Naudts
Roderik Six
Roderik Six Journalist voor Knack

Bekende boekenvrienden vertellen over dat ene werk dat ze hen nooit mogen afpakken. Deze week vertelt Fatinha Ramos over de lessen die ze kreeg van een klassieker uit de jeugdliteratuur.

Kiezen voor je passie loont: vier jaar geleden besloot Fatinha Ramos fulltime kunstenares te worden, en sindsdien sleept ze met haar illustraties de ene bekroning na de andere in de wacht. Haar werk wordt gelauwerd van New York tot Frankfurt maar wie haar kunst wil bewonderen kan ook gewoon naar het Antwerpse stadhuis wandelen. Dat wordt gerenoveerd en Ramos heeft de stellingen opgefleurd met een interactief verhaal over een reiziger die zijn hart verpandt aan de havenstad.

Een koesterboek kiezen valt haar moeilijker. ‘Dat is een hartbreker’, vertelt ze met een zuiderse zweem in haar stem. ‘ The Little Tree van Katsumi Komagata, bijvoorbeeld, is een minimalistisch pareltje. Hoewel er op elke pagina hooguit twee regels tekst staan, creëert Komagata een hele poëtische wereld rond de levenscyclus van een boom. Ik kan er uren naar kijken, ook omdat boek én inhoud zo mooi samenvallen: het is een pop-upboek waarin de boom letterlijk uit het blad groeit.

‘Maar mijn absolute favoriet is toch Where the Wild Things Are van Maurice Sendak (1928-2012). Het gaat over het jongetje Max, die zonder avondeten naar bed wordt gestuurd omdat hij in een wolfskostuum het hele huishouden op stelten zet. In zijn kamer vlucht hij in zijn verbeelding naar een vreemde jungle waar angstaanjagende monsters wonen maar hij slaagt er toch in ook hen te koeioneren en uiteindelijk wordt hij koning van de wezens. Kinderboeken leunen vaak op herkenbaarheid en ik kon me heel goed verplaatsen in Max: ook ik had een levendige fantasie waarin ik urenlang kon vertoeven. Net als Komagata vertelt Sendak het verhaal bijna uitsluitend via zijn tekeningen, wat getuigt van heel veel verbeeldingskracht. Ik heb het doorheen mijn leven meermaals herlezen en ik ontdek er telkens nieuwe details in. Zo was ik vergeten dat Max uit heimwee terugkeert naar zijn familie en dat er alsnog een warme maaltijd op hem staat te wachten, een mooi symbool voor de thuiskomst van een reiziger – in mijn herinnering eindigde het verhaal niet zo goed.

Where the Wild Things Are (Max en de Maximonsters), [1963], Maurice Sendak
Where the Wild Things Are (Max en de Maximonsters), [1963], Maurice Sendak

‘Aanvankelijk liep de uitgeverij niet hoog op met het boek – zijn tekenstijl was onmodieus, het verhaal wat te grimmig – maar Sendak won er in 1964 wel de Caldecott Medal voor en ondertussen is het een absolute klassieker in de kinderliteratuur, die zelfs verfilmd werd door Spike Jonze. Toch een mooie les voor elke kunstenaar: eigenzinnigheid loont.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content