Lisa Halliday heeft talent, maar waarom verveelt ze ons dan?

Debutante Lisa Halliday wordt als een literair fenomeen onthaald. In Asymmetrie propt ze drie boeken in één kaft. Helaas zijn dat er twee te veel.

Het begint op een bankje. Alice zit te lezen en naast haar likt een oudere man een ijsje. Ze kent hem. Iedereen kent hem. Hij is de Wereldberoemde Schrijver die verdacht veel op Philip Roth lijkt. ‘Durf je het aan?’ vraagt hij haar een week later en daarmee is hun liefde beklonken. Alice, die stiekem schrijfambities koestert, zal haar minnaar annex mentor op zijn wenken bedienen en hij zal haar bedanken met wijze raad en de sporadische envelop cash.

En dan is er Amar, die vastgehouden wordt op Heathrow omdat hij over een dubbele nationaliteit beschikt – hij is zowel Amerikaan als Irakees. Dat zit de douane dwars want de war on terror heeft weinig mededogen met moslims uit het Midden-Oosten. Tussen de kafkaëske ondervragingen door overdenkt Amar zijn warrige leven.

Vraag is: wat hebben beide verhalen met elkaar te maken? Debutante Lisa Halliday presenteert ze los van elkaar, in twee totaal verschillende stijlen. De oplettende lezer zal het trucje snel doorhebben maar geen nood mocht u het gemist hebben: Halliday voegt er nog een korter derde deel aan toe waarin alles netjes geëxpliciteerd wordt.

Het is geen geheim dat Halliday en Roth ooit een relatie hebben gehad. Voor Roth-fans bevredigt het smeuïge verhaal van Alice ongetwijfeld hun voyeuristische noden maar ondanks de prikkelende humor en de vaak briljante zinnen, overtuigt Asymmetrie niet. Amerikaanse romans schuwen doorgaans het experiment, dus op zich is het lovenswaardig dat Halliday breekt met de klassieke vertelstructuur. Alleen jammer dat het allemaal zo doorzichtig is. De hele roman zit nadrukkelijk volgepropt met erudiete referenties en schreeuwt aanhoudend ‘Dit is een literair experiment!’ Best vermoeiend wanneer een praalzuchtige schrijver je constant op haar slimmigheidjes wijst.

Daarnaast is het verhaal van Amar gewoon even saai als de wachtkamer waarin hij zich bevindt. Je mag een lezer veel aandoen, maar hem vervelen is onvergefelijk. Dat is het echte literaire raadsel van Asymmetrie: Halliday beschikt duidelijk over talent maar waarom slaagt ze er niet in om betrokkenheid te creëren? Halliday krijgt punten voor haar oogstrelende zinnen en de frisse bries die ze door de Amerikaanse letteren jaagt, alleen jammer dat de roman als geheel te vaak naar gebakken lucht smaakt.