Kolderkrimi meets poëzie in dit nieuwe boek van Michael Fehr

Wat begint met een vermiste vrouw eindigt in een parade aan lijken. De Zwitserse schrijver Michael Fehr tovert een doorsneeweekendthriller om tot een poëtische moordballade.

Anatol Griese is eigenlijk geen rechercheur. Hij is gemeentesecretaris in een Zwitsers bergdorpje, en in die hoedanigheid manusje-van-alles.

Alles wat ook maar een beetje naar een officiële aangelegenheid neigt, komt op zijn bureau terecht. En zijn bureau, dat is een aftandse Landrover die hem deze keer richting boer Schwarz brengt. Schwarz wordt verdacht van de moord op zijn vrouw en Griese moet hem naar de sociale dienst in de stad voeren, waar een arts zal oordelen over Schwarz’ toerekeningsvatbaarheid. Want de man wauwelt al een tijdje over Marsbewoners en een Nieuwe Orde.

Griese mag dan geen speurneus zijn, nieuwsgierig is hij wel, zeker wanneer hij bij Schwarz een koffer vol geld ontdekt. En voor hij het goed en wel beseft, zit hij diep in de penarie. Zo sluipen er ’s nachts zwarthemden door de bossen, worden er geheimzinnige vaten onder Schwarz’ huis gerold en is er sprake van kisten met volautomatische wapens uit het Oostblok. Griese is zelf evenmin een onbeschreven blad. Zijn gemengde afkomst maakt hem al per definitie verdacht bij de dorpelingen en zijn reputatie verbetert er niet op wanneer hij aanpapt met een getrouwde boerin én in de stad een vizier koopt voor zijn geweer – om konijnen af te schieten heb je geen speciale kijker nodig, dus waar wil Griese op mikken?

Een kolderkrimi die zich in het hooggebergte afspeelt, wat kan daar bijzonder aan zijn? Wel, het Zwitsers talent Michael Fehr heeft zijn tragikomische thriller volledig in versvorm opgesteld. Het is even wennen aan de regels die zonder interpunctie op elkaar gestapeld staan maar zodra je je aan de cadans hebt overgegeven, besef je dat het hier om meer dan een gimmick gaat.

Fehr schept met zijn vormexperiment tijd en ruimte, en zeker in de beckettiaanse dialogen benadert hij het menselijke gesprek beter dan het klassieke doorlopende proza.

In het nawoord biedt vertaler Ard Posthuma meer verheldering. Fehr heeft zijn verhaal losjes gebaseerd op een Zwitsers smartlap die vooral bij huurlingen populair was, en Posthuma laat zien hoe slim Fehr zijn taalkunstje heeft geconstrueerd.

Knappe ontdekking weeral van de kleine uitgeverij Koppernik. In haar vijfjarige bestaan heeft ze een mooi en eigenzinnig fonds opgebouwd. Dit jaar alleen al verrasten ze met nieuw topwerk van Cynan Jones en José Eduardo Agualusa, en deze jonge Zwitser hoort in dat rijtje – én op uw boekenplank thuis.