Het onthutsende verhaal van Irakveteraan Nico Walker is niet voor gevoelige lezertjes

© .
Roderik Six
Roderik Six Journalist voor Knack

Oorlogswapens en drugs zijn zelden een goede combinatie. Veteraan en bajesklant Nico Walker legt in zijn onthutsende roman Cherry uit waarom. Don’t try this at home, kids!

‘De lichamen waren onherkenbaar verbrand. Gestold lichaamsvet plakte in slierten aan de stoelen. Al hun penissen afgefikt. Ingewanden puilden uit de buikholtes – de darmen zo heet dat mijn latexhandschoenen smolten toen ik de uitstulpende brij aanraakte. Er waren geen gezichten meer, enkel ogen, ogen vol verschrikking. Het was de hel. It was moral anti-gravity.’ Aan het woord: Nico Walker, een Irakveteraan die tussen 2005 en 2006 maar liefst 250 gevechtsmissies uitvoerde in de beruchte ‘Triangle of Death’ ten zuiden van Bagdad. Van opleiding was hij hospik maar door het gebrek aan manschappen kreeg ook hij een M16 in de handen gedrukt en ging hij dagelijks op pad in een humvee, patrouillerend over zandwegen die bezaaid lagen met IED’s, geïmproviseerde bommen die elk pantser aan flarden rijten.

Centrale zin: Ga dus never nooit bij het fucking leger.

Tijdens zijn dienst werd Nico Walker zeven keer gedecoreerd, nu zit hij in de gevangenis: in 2012 werd hij veroordeeld tot elf jaar cel voor een serie bankovervallen waarmee hij zijn heroïneverslaving probeerde te financieren.

Na een portret op Buzzfeed werd Walker gecontacteerd door een uitgever die hem aanmaande zijn levensverhaal op papier te zetten. Vier jaar lang ramde Walker op een typemachine, hard labeur dat resulteerde in Cherry, een semifictionele roman die prompt de bestsellerlijsten haalde.

Het onthutsende verhaal van Irakveteraan Nico Walker is niet voor gevoelige lezertjes

En terecht, want Cherry overstijgt de klassieke oorlogsroman door de laag-bij-de-grondse aanpak. Wars van alle patriottisme beschrijft Walker de monotone gruwel van de oorlog en hoe dagelijks geweld op de menselijke geest inbeukt. Cherry hangt aaneen van de onthutsende scenes die afstompend werken: net als de soldaten kijk je na een tijd niet meer op van foltering en opengereten lichamen. Dagelijkse kost in het zanderige slachthuis dat Irak heet.

Het verbaast dan ook niet dat Walker na zijn tour of duty zijn posttraumatische stress probeerde te verlichten met opiaten en verslingerd raakte aan heroïne. Ook dat junkieverslag is doorspekt met saaiheid en geweld. Shot zetten, ziek worden, de jacht op een nieuwe gram, afgezet worden door dealers, geld scoren via knullige bankovervallen, ontstoken aders, de occasionele high, kots, pis, diarree: Walker verbloemt niets.

Cherry leest als een etterende wonde én als een opgestoken middelvinger naar de Amerikaanse overheid die jongeren als kanonnenvlees richting zinloze oorlogen stuurt en hen nadien aan hun lot overlaat.

Cherry

Nico Walker, De Bezige Bij (oorspronkelijke titel: Cherry), 336 blz., 19,99 euro.

Nico Walker

Nico Walker (°1984) pleegde tien bankovervallen in de regio van Cleveland. Eén keer eerde hij Al Pacino door een bank binnen te stormen en ‘Attica! Attica! Attica!’ te schreeuwen. Met de opbrengst van Cherry wil hij de banken terugbetalen. Aangezien de filmrechten voor 1 miljoen dollar zijn verkocht – aan de broers Russo – zal hem dat ongetwijfeld lukken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content