Tv-tip: een uniek portret van Arno

Twee jaar in het hoofd van Arno: nie geweune. © GF

Vers van het Filmfest Gent en nu al op de buis: Dancing Inside My Head, een uniek portret van Belgiës bekendste rocker, Arno Hintjens.

Niet dat le plus beau nu op de spreekwoordelijke divan van Freud plaatsneemt of dat de film bulkt van compagnons de route, boezemvrienden en familieleden, laat staan ex-liefjes, die het mysterie-Arno onthullen. Regisseur Pascal Poissonnier werpt zich ook niet op als een groot interviewer – drie keer hoor je hem behoedzaam vanachter de camera, die hij zelf hanteert, een vraag stellen. Wat hij wel heeft gedaan, is de Oostendse Brusselaar twee jaar volgen, met name tijdens de opnames van zijn jongste album Human Incognito en op tour in Frankrijk, Engeland en de Verenigde Staten. Discreet. ‘Ik heb die camera in de studio zelfs nooit gezien of gevoeld’, aldus Arno zelf.

Af en toe heeft Poissonnier er op een rendez-vous aangestuurd. Zo ziet u Arno met Jane Birkin in een Parijse bar of op restaurant met animatielegende Raoul Servais – ook een kind van Oostende. Zulke korte gesprekken draaien telkens om de ouderdom of de last van nostalgie. Echte onthullingen leveren ze niet op, maar het zijn mooie ontmoetingen die goed passen bij dit intimistische portret. De nostalgie krijgt haar plek voorts in archiefmateriaal van de jonge Arno ten tijde van TC Matic.

Telkens wanneer je Arno ’s nachts door de straten ziet wandelen, hoor je hem offscreen uit zijn nieuwe chansons debiteren, flarden sociaal commentaar, romantische ontboezemingen, surrealistische poëzie en levenswijsheden zoals alleen deze troubadour die kan verzinnen. Het genietbaarst zijn de scènes in de Brusselse opnamestudio waar Arno met zijn muzikanten en producer John Parish aan die nummers schaaft. Arno die een koeiengeluid uit een gitaar wil, Arno die met een liedje van Bob Dylan of The Kinks aan komt zetten als inspiratie voor een arrangement of de klank van een keyboard: zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Sowieso rest de 67-jarige zanger niets anders meer, zoals hij zelf ook zingt: ‘It’s too late / Too late to grow up / Je suis un vieux motherfucker.’ Ba nint gie.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Luc Joris

Zondag 11/12, 22.05, Canvas

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content