Love & Friendship, vanavond op NPO2, is een frivool kostuumdrama, pittig gehouden met sprankelende en in ironie gedrenkte dialogen.
Literaire reuzen als D.H. Lawrence, Joseph Conrad en Vladimir Nabokov vonden de boeken van de Britse schrijfster Jane Austen maar niets. Toch zien veel andere auteurs en ook filmmakers in Austen een rolmodel voor de #MeToo-generatie. Haar vrouwelijke personages, feministen avant la lettre, streden vastberaden voor hun eigen geluk en het recht om zelf te kiezen. Al is de protagoniste in Love & Friendship, een adaptatie van Austens brievenroman Lady Susan, wel héél vilein.
Beckinsale trekt het laken naar zich toe, maar ook de rest van de cast levert fris acteerwerk af.
De Amerikaanse regisseur Whit Stillman is al lang begeesterd door Austens stijl en werk. In 1990 werd hij een indierevelatie met Metropolitan, een adaptatie van Austens Mansfield Park die zich afspeelt in het moderne Manhattan. Iets later wimpelde Stillman het aanbod af om Sense and Sensibility te regisseren, waarop Columbia Pictures een deal sloot met Ang Lee. Maar oude liefde roest niet: voor deze Austen-verfilming vertrok Stillman van Lady Susan, een lang genegeerde roman bestaande uit 41 brieven die zijn literaire muze schreef omstreeks 1795, tussen haar negentiende en twintigste.
In deze zwierige victoriaanse zedenfarce draait alles om Lady Susan Vernon (Kate Beckinsale), een duivelse intrigante die even meedogenloos is als haar Franse evenknie, markiezin de Merteuil uit Les liaisons dangereuses. De kokette weduwe, een eersteklas mannenverslindster, komt aan op Churchill, het landgoed van haar vervreemde schoonfamilie, met slechts één doel voor ogen: een geschikte echtgenoot vinden voor haarzelf en haar dochter Frederica (Morfydd Clark), en zo aan haar onzekere financiële toekomst ontsnappen.
Beckinsale trekt het laken naar zich toe, maar ook de rest van de cast levert fris acteerwerk af. Vooral Chloë Sevigny, als Lady Susans Amerikaanse confidente, en Tom Bennett, als de rijke dwaas die Lady Susan aan haar dochter wil koppelen, springen in het oog.
Stillman deelt in de complimenten. Zijn sprankelende en in ironie gedrenkte dialogen houden alles pittig. Ook zijn stijl oogt mooi en frivool: hoewel hij teruggrijpt naar situaties en attributen die je tegenkomt in elke film die zich afspeelt in riante achttiende-eeuwse kastelen en Londense herenhuizen – van theekransjes tot hoepeljurken – heb je nooit de indruk dat je naar een plechtstatige kostuumfilm zit te kijken.
