Is er leven na Pablo Escobar? Si cabrón! Het derde seizoen van Narcos is nog strakker en béter dan de vorige twee seizoenen.
Opgepast: dit stuk bevat spoilers.
Het was een moedige beslissing, het tweede seizoen van Narcos eindigen met de dood van drugkingpin Pablo Escobar. Als het belangrijkste verkoopsargument van de serie – die weergaloze vertolking van de Braziliaanse acteur Wagner Moura – nu al de pijp uit is, hoe lang kunnen de makers dan nog doorgaan zonder dat het niveau danig in elkaar stuikt?
Die scepsis bleek na het zien van dit derde seizoen alvast ongegrond: het is, tegen al onze verwachtingen in, het meest strakke, het meest gefocuste en simpelweg beste seizoen totnogtoe.
Dat heeft alles te maken met het Cali-kartel, het vierkoppige beest dat het gat in de poedermarkt heeft ingenomen nu Escobar het tijdelijke voor het eeuwige heeft ingeruild. Zij zijn stuk voor stuk flamboyante psychopaten, de broers Gilberto en Miguel Rodriguez voorop, die op het punt staan om met de Colombiaanse regering een deal te sluiten om uit de drugshandel te stappen en een legitieme zakenfamilie te worden. Een beetje misdaadliefhebber weet dat dit wel gigantisch móet mislopen.
Toegegeven, sommige van de personages zijn zo fel aangedikt dat ze weggelopen lijken uit een Zuid-Amerikaanse soap.
De link met de vorige seizoenen is DEA-agent Javier Pena (Pedro Pascal), die na het vertrek van zijn partner Steve Murphy in z’n eentje opgezadeld wordt met het kat-en muisspel tussen de Amerikaanse politie en de Colombiaanse druglords.
Vooral de nieuwe gezichten geven de reeks een frisse injectie. Zo zorgen de nieuwe Amerikaanse DEA-agenten Chris Feistl en Daniel Van Ness voor een welkome dosis humor tussen al het brute geweld.
De béste aanwinst is Jorge Salcedo, chef beveiliging van het Cali-kartel. Hij wordt het middelpunt van de plot wanneer hij besluit om samen met zijn familie uit de drugswereld te ontsnappen en verklikker te worden voor de DEA. Gaandeweg voelt hij de muren hem insluiten, en de manier waarop hij tot het uiterste moet gaan om zijn familie in veiligheid te brengen, zorgt voor nagelbijtend spannende televisiemomenten.
Toegegeven, sommige van de personages zijn zo fel aangedikt dat ze weggelopen lijken uit een Zuid-Amerikaanse soap, en bij momenten wordt de kijker wel weer erg bij het handje genomen – als u wilt weten wat de CIA van alles denkt, dan legt iemand van de CIA dat wel voor u uit. Maar eens het verhaal op gang komt – zo ongeveer vanaf aflevering vier – grijpt de serie u nog meer bij het nekvel.
