Razend populair heden ten dage: tv-series die op een film zijn gebaseerd. Helemaal nieuw is Picnic at Hanging Rock, alweer een reeks die bleekjes afsteekt tegen het origineel.
Steekt het succes van de naar een film van de Coen-broers gemodelleerde tv-serie Fargo de ogen uit? Is de vraag naar nieuwe straffe reeksen zo groot dat het alle hens aan dek is om nieuwe ideeën te vinden? Rekenen de showrunners op een vliegende start door hun serie vast te haken aan een bekende film? Feit is dat we straks worden bedolven onder een lawine van series die leentjebuur spelen bij een film. Tv-adaptaties van onder meer Westworld, 12 Monkeys, The Mist, Minority Report, Rush Hour, School of Rock, Van Helsing, A Series of Unfortunate Events en Lethal Weapon haalden al het kleine scherm. In de pijplijn zitten – ga er even voor zitten – John Wick, The Nice Girls (volgend op de film The Nice Guys), Lord of the Rings, Four Weddings and a Funeral, L.A. Confidential, Watchmen, Metropolis, The Departed, From Hell, Single White Female, Friday the 13th, The Notebook, Fatal Attraction en Shutter Island. Maar – stop met kwijlen – dat is voor binnenkort.
Ook al was het budget voor decors en kostuums royaal, toch doen de overgesatureerde kleuren pijn aan de ogen
Nu al op het kleine scherm in uw zit- of slaapkamer, auto en treincoupé, met dank aan BBC Two en BBC First, is de zesdelige miniserie Picnic at Hanging Rock. Natalie Dormer, Margaery Tyrell in Game of Thrones, speelt de boosaardige directrice van een Australisch meisjesinternaat waar op Valentijnsdag 1900 drie schoolmeisjes en een onderwijzeres in rook opgaan. Filmregisseur Peter Weir besnuffelde datzelfde mysterie in 1975 in een van de films die Australië op de kaart hebben gezet als filmland : Picnic at Hanging Rock.
Het boek
De klasbak die bekend werd met de klassiekers Dead Poets Society en The Truman Show vertrok van de gelijknamige roman van Joan Lindsay. Volgens de legende schreef zij in trance in twee weken tijd een levensechte droom uit. Het is een verklaring voor de vele onverklaarbare dingen die in haar roman gebeuren, zoals uurwerken die dienst weigeren, en voor de dromerige, onwerkelijke sfeer. Op aangeven van haar uitgever schrapte ze het achttiende en laatste hoofdstuk, waardoor de lezer bespaard bleef van hoofdbrekens over tijdsportalen en mensen die transformeren tot dieren. Het waas van mysterie werd daardoor nog dikker, en vele Australiërs koesteren het boek nog steeds.
De film
Op die slome, zwoele Valentijnsdag mogen de oudste meisjes van het internaat van de strenge weduwe Appleyard op uitstap naar Hanging Rock, een vulkaanrots in het Australische binnenland. Na de picknick wandelen vier jongedames naar boven. Slechts een van hen komt terug, compleet verward. Van de drie anderen en van een leerkracht geen spoor. En dat is het zowat. Daarmee is de volledige film, driekwart van het boek en de helft van de tv-serie gespoiled (zonder erg).
Er komt nog wel een onderzoek naar de verdwijning. Tal van theorieën en voorgevoelens hangen in de lucht. Ze zouden vermoord zijn door verkrachters, in een rotsscheur gevallen of opgeslokt door een rots die er lang voor de mens was, lang na de mens zal zijn en niet moet weten van die nieuwe blanke indringers met hun vreemde gewoontes. Geen enkel idee wordt bevestigd of verworpen. Geen enkele piste is de juiste. De mysteries blijven overeind: dat van de onrustwekkende verdwijning van de meisjes, maar ook dat van de aan de begerige ogen van de wereld onttrokken tienermeisjes. Opgesloten in een internaat, onderworpen aan de wrede victoriaanse gebruiken en regels, wacht hun een leven waar ze nauwelijks inspraak in hebben. Het houdt hen niet tegen te dromen, te giechelen en te zweven.
Peter Weir liet de plot destijds voor wat die was en zag zijn kans schoon om met zuiver filmische middelen (verstoorde beelden, natuurpracht, panfluitmuziek, gefluister, close-ups van kriebeldiertjes en zo meer) een droom van een film te maken, gedrenkt in sfeer, impressionistisch, enigmatisch. Wees er maar zeker van dat Sofia Coppola goed naar zijn Picknick gekeken heeft toen ze aan The Virgin Suicides en The Beguiled werkte.
Vooral de uitdieping van de personages heeft een pervers effect: het verarmt het verhaal in plaats van het te verrijken
De serie
De tv-serie die nu op droom, boek en film volgt, doet hard haar best om ook te betoveren, maar slaagt daar veel minder in. Ook al was het budget voor decors en kostuums royaal, toch doen de overgesatureerde kleuren pijn aan de ogen en ontbreekt het niet aan beeldige plaatjes, bijvoorbeeld van engelachtige meisjes die in witte gewaden door het groene bos fladderen. Vooral de uitdieping van de personages heeft een pervers effect: het verarmt het verhaal in plaats van het te verrijken. Directrice Appleyard is niet langer een arme, oude weduwe die jaloers is op de jeugd maar een op machtsspelletjes beluste intrigante. De film slaat de meisjes van een afstand gade en gunt de voyeuristische kijker een glimp van hun mysterieuze wereld. De serie draait om de vraag wie die meisjes zijn: ze plaatst je in hun midden en maakt je deelgenoot van hun geheimen, verlangens en achtergrondgeschiedenis. Dat is volstrekt onnozel en razend oninteressant. Bovendien doet de prominente plaats die het onderzoek opeist de minireeks langzaam maar zeker wegglijden in de middelmaat. Te veel van het mysterie verdampt en net daar moet Picnic at Hanging Rock het van hebben.
Soms is minder gewoon meer. Hopelijk zijn de makers van al die tv-adapties zich daarvan bewust.
Picnic at Hanging Rock
Nu op BBC 2 en BBC First (met ondertiteling). Vanaf 18/8 ook via lumiereseries.com. Op dvd vanaf 25/9.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
