Control Pedro: ‘Internet is nog altijd sterker dan de programma’s die men erover maakt’

De eerste afleveringen van Control Pedro zijn intussen achter de rug. Tijd voor een evaluatie van onze tv-redactrice en -criticus Tine Hens. ‘Het gebeurde wel vaker dat het programma bleef steken in goede voornemens.’

Samen met het internet ontstond de eerste internethype. Ik heb het over het jaar 1995, op internet gaan betekende zoveel als inbellen en wachten. We installeerden allemaal dezelfde screensaver: een aquarium met een driebandanemoonvis. Een vrolijke muts van een vis die we sinds die ene Disneyfilm Nemo zijn gaan noemen. In de rechterbovenhoek van je scherm bevond zich de voederknop. Die screensavervis was zo echt als hij kon zijn. Als je hem te weinig eten gaf, zag hij er de volgende dag een beetje pips uit, maar ook als je te vaak op de voederknop duwde, verschoot hij van kleur. Mijn vis stierf ijzingwekkend snel. Het waren bits en bytes die met hun buikje omhoog op de rand van mijn scherm dobberden, maar het voelde aan alsof ik het fictieve dier verwaarloosd en vermoord had. Zo gek kon het internet een mens maken. Het ergste was: ik kreeg die screensaver met de dode vis niet zomaar verwijderd. Telkens als ik mijn computer opstartte, dreef dat uitgemergelde kadaver voorbij.

Ik was het beest bijna vergeten tot ik naar Control Pedro keek. De decorafdeling had er niets beters op gevonden dan de studio vol te stouwen met aquaria op beeldschermen waarin de virtuele vissen en nog wat andere wezens uit de eerste internetjaren rondzwommen. Ik zag vooral de lijkjes die ze konden worden, maar ik begreep dat het allemaal een soort gezelligheid moest uitstralen. Net zoals gastheer en presentator Pedro Elias een soort gezelligheid uitstraalt. Om het helemaal knus te maken, had hij niet alleen vier panelleden uitgenodigd, maar ook zijn vader. Pedro Elias de oudere. Tussen alle aquaria vol bits was hij het meest levende decorstuk. Al kon je ook de panelleden ervan verdenken er vooral als decorstuk bij te zitten.

Pedro zou ons meenemen op een reis door het internet, het wereldwijde web waarvan we ons nauwelijks kunnen indenken hoe het is om zonder te leven. Niet alleen informatie verspreidt zich sinds het wonderjaar 1995 razendsnel, maar ook de onzin. Van dat laatste hadden de panelleden wat meegebracht. Jonas Geirnaert toonde de onzichtbare koe, Joy Anna Thielemans leerde ons de dansende Spider-Man kennen en Erik Van Looy leerde online een pizza bestellen.

Even dacht ik dat het een grap was. Dat het 1995 was en het internet net onze levens was geïnfiltreerd. Pedro nam zijn rol als ontdekkingsreiziger zo ernstig dat hij zelfs een beetje les begon te geven. Zo doceerde hij met ernstige blik dat het programma Quick, Draw! op Google een soort artificiële intelligentie is: hoe meer mensen tekenen, hoe meer woorden en zaken de computer leert kennen. Al hebben die puriteinse – of zijn het eerder gefrustreerde? – programmeurs van Google natuurlijk kuisheidsgordels ingebouwd. Een piemel wordt niet herkend, hoe vaak je hem ook tekent. Vuile en aan de geslachtsdaad gerelateerde woorden komen het artificiële brein niet in.

Dat mocht de pret in Control Pedro niet drukken. Er waren genoeg andere redenen om het over piemels, plassen en protten te hebben – het mocht ook niet té pedagogisch worden. Net zoals de humor binnen de perken van de uitwerpselen bleef en er niet werd gelachen met onschuldige en onwetende mensen. Nee, Pedro ontpopte zich tot de beschermheer van deze wezens. Zo leerde hij een onbekende vrouw uit Mortsel hoe ze haar camera moest beschermen tegen ongewenste blikken uit verre werelddelen. Nog even wachtte ik op Pedro’s grap toen hij met de dame door het smalle raam van haar voordeur sprak, maar nee, die kwam niet. Het gebeurde wel vaker dat het programma bleef steken in goede voornemens. Control Pedro is zo’n beetje als die magic tree aan de achteruitkijkspiegel. Het ding stoort zelden, maar je zou het niet missen mocht het er niet meer zijn. Internet is nog altijd sterker dan de programma’s die men erover maakt.