Dit zijn de 10 beste theaterstukken van 2017 volgens Knack Focus

© /
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Knack Focus maakt de balans op van het afgelopen jaar. Theaterrecensent Els Van Steenberghe doorkruiste het Vlaamse land op zoek naar goed theater en vond dat ook. Dit zijn haar tien favorieten.

1. Zingarate (Compagnie Cecilia)

Arne Sierens en zijn spelers Sebastien Dewaele, Robrecht Vanden Thoren, Tom Vermeir en Greet Verstraete draven met grandioze schwung én snijdend oprecht verdriet tussen kartonnen dozen en camions en gieten zo een afscheidsritueel in een herkenbaar en daardoor universeel verhaal. Dat kruiden ze af met humor, pantoffels, Japanse porno, tuinkabouters, indianengehuil en confetti. In één moeite flirten ze aandoenlijk met het concept ‘participatietheater’.

Door dat alles wil je na de apotheose eigenlijk geen afscheid nemen van deze bende. Ook dat lost Sierens fijntjes op. Met een klein dozenfestijn…

Lees hier de volledige recensie.

2. Risjaar Drei (Toneelhuis)

Marc Van Eeghem, Jan Decleir, Mieke De Groote, Koen De Sutter, Nico Sturm, Sanne Samina Hanssen, Jonas Vermeulen en Peter Van den Begin, in het Vlaamse theater heet dat een sterrencast. Die mochten in ons beste theaterstuk van het voorjaar aan de slag met Shakey in heerlijk vadsig Antwerps. Onze vrouw zat de rit van 2,5 uur probleemloos uit en sloot af met: ‘Hou vol, u zal er geen spijt van hebben, want kijken naar vettige ventjes en vorte vrouwen blijft leuk.’

Lees hier de volledige recensie.

3.Poquelin II (tg STAN)

Door het toeval gretig en alert te omhelzen, maken de spelers (Kuno Bakker, Els Dottermans, Willy Thomas, Stijn Van Opstal, Jolente De Keersmaeker, Damiaan De Schrijver en Frank Vercruyssen) van elke opvoering van Poquelin II een uniek feest vol kolder en slapstick, van structuur voorzien door een van de beste komedieschrijvers ooit.

Als kijker kun je alleen maar doen waar Parijzenaars in de zeventiende eeuw ook zo tuk op waren: schaterlachen, ook om jezelf, dankzij Molières grappen en fratsen.

Lees hier de volledige recensie.

4. Mitten wir im Leben sind (Rosas)

Anne Teresa De Keersmaeker laat haar dansers bewegen zoals elke mens zou willen bewegen: hun lichamen vallen en vliegen, buitelen en rennen, huppelen, haken in elkaar en reiken naar elkaar, krimpen ineen en veren op, kronkelen en wiebelen,en dat alles met een gracieuze energie.

Wat Bach met zijn muziek doet, doet zij met haar uitgekiende danspassen: de wildwaterrivier die een levensloop is in sobere elegantie vatten. Het levert dans van een haast extatische schoonheid op.

Lees hier de volledige recensie.

5. Niets (HETPALEIS)

Dit stuk (naar het boek van Janne Teller) is een stuk dat jong en oud eerst nieuwsgierig naar het puntje van de stoel lokt, dan fronsend doet achterover leunen, vervolgens onthutst naar de scène laat staren en dan doet voelen hoe theater een meerwaarde vormt voor dit boek. Het toont niet alleen de donkerte van het verhaal maar laat ook hoop voelen door de live-elementen, zoals ongemakkelijke acteurs, felle spots en jankende gitaren, maximaal in te zetten. Dat is bovenal de verdienste van regisseur Freek Vielen.

Lees hier de volledige recensie.

6. De felomstreden kroon (Theater Zuidpool)

De felomstreden kroon… is straf stielwerk van dé stielman onder onze auteurs, Tom Lanoye, en van dé meest koppige en avontuurlijke tekstfreaks onder onze theatermakers, Theater Zuidpool. Dit is teksttheater van het meest zuivere en even onweerstaanbare soort. Majestueus, ja.

Lees hier de volledige recensie.

7. Vanish Beach (Hof van Eede)

Vanish Beach is een speelse tour de force waarin makers Ans Van den Eede, Marjan De Schutter, Greg Timmermans en Filip Jordens en Wannes Gyselinck inzicht geven in de situatie van vluchtelingen vandaag; Dat doen ze door met verbeelding, humor en scherpzinnigheid te fantaseren over de Europese kunstenaars die in het begin van de twintigste eeuw naar Amerika vluchtten. Hof van Eede toont zo dat politiek theater ook synoniem kan zijn voor speels, fris en grappig toneel dat de fictie onstuimig omarmt om de realiteit te kunnen begrijpen.

Lees hier de volledige recensie.

8. Oorlog en terpentijn (Needcompany)

Het geweld blijft, maar de schoonheid ook. Die ijzersterke ‘moraal’ van Stefan Hertmans’ verhaal krijgt een ontroerende theatrale tegenhanger in dit stuk. Jan Lauwers’ voorstelling is – mede dankzij het verteltalent van Viviane De Muynck – een ode aan het boek én zet aan om (terug) in het boek te duiken. Bovendien ontmaskert deze voorstelling Jan Lauwers als een meester die met rakend veel respect voor Stefan Hertmans’ meesterwerk zijn eigen meesterwerk bouwt. Eentje dat een mens evengoed in vervoering brengt.

Lees hier de volledige recensie.

9. Infinite now (Opera Vlaanderen)

‘Tja, ’t is ook voetbal hé, deze avond?’, werpt de toeschouwer naast me droog op wanneer rondom ons zowat de helft van de toeschouwers de benen neemt tijdens de eerste grote decorwissel in Infinite Now van Opera Vlaanderen. Is de regie van Luk Perceval dan zo hemeltergend slecht? Of is de muziek van Chaya Czernowin een marteling voor de oren?

Neen, integendeel zelfs. Maar de opera is wel op elk vlak het tegenovergestelde van een klassieke opera, en dat valt bij veel toeschouwers niet in goede aarde. Perceval vergt van zijn publiek evenveel als van zijn performers: totale, verstilde overgave aan het idee wat een oorlog met een mens doet.

Lees hier de volledige recensie.

10. Het Proces (Abattoir Fermé)

Regisseur Stef Lernous las Franz Kafka’s Het proces, zwierde het boek op de brandstapel, verbrandde het en smeerde de resterende as uit over de speelvloer. Daarna liet hij een meute spelers-in-witte-kleren (liefhebbers én professionele acteurs, onder wie Tania Van der Sanden, Bob De Moor, Tine Van den Wyngaert, Chiel Van Berkel en Kirsten Pieters) aanrukken en beval hij hen om zich in de as te rollen en absurde situaties te bedenken. Zo ongeveer moet het creatieproces van dit maffe stuk gegaan zijn.

Lees hier de volledige recensie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content