‘De Hondenwei’: Alice Reijs en Ariane van Vliet op hun grappigst

Alice Reijs en Ariane van Vliet hebben veel gemeen: het zijn topactrices, hun roots ligt in Nederland, de liefde van hun leven bleek in Vlaanderen te wonen en onlangs schaften ze zich elk een viervoeter aan. Met die viervoeter trokken ze naar de hondenwei (oftewel: de losloopweide). En uit de gesprekjes over drolletjes en dominante reutjes groeide een hilarisch toneelstuk.

Elke hondeneigenaar weet het. Als je tijdens het wandelen nog maar eens op een betweterig baasje stuit, dan is het zaak om kalm te blijven terwijl de bevelen over dominantie, snuffelgedrag, drolsoorten en meer fraais je in het gezicht geblaft worden. Er zijn echter ook fijne baasjes die je hond enkel willen aaien en vooral een gesprek over het leven nodig hebben. Over al die baasjes en hun liefde voor hun kwispelkonten raakten kersverse hondeneigenaars Reijs en van Vliet maar niet uitgepraat. Dus, goten ze hun fascinaties en fantasieën in een stuk: De Hondenwei. Tevens de eerste theaterproductie van Toespijs, het productiehuis van Reijs en haar levenspartner Tom Van Dyck (die overigens De Hondenwei coachte).

Wat er zo heerlijk aan is aan dit stuk: het complete gebrek aan pretentie en de onomfloerste goesting om simpelweg een plezant toneelstuk te presenteren. Het decor is gewoon een omheinde hondenwei, de honden zijn grappige en vernuftig gemaakte poppen van de Nederlandse Theatergroep Hilaria en zowel Reijs als van Vliet laten zich voluit gaan in karikaturaal spel zonder ook maar een moment ongeloofwaardig te worden. Reijs is de pittige Conny, van Vliet de wat onzekerder Sonja. In korte scènetjes – waarin ze vol overgave dollen met alle clichés waar hondenfluisteraars gaarne mee uitpakken – laten ze de relatie tussen hun twee personages op een bizarre manier openbloeien, crashen en heropleven, daarbij flirtend met de absurditeit. Het spelen met de hondenpoppen blijft beperkt. Het kijkplezier schuilt vooral in het spelplezier én in de gevatte opmerkingen – even fout, scherp als grappig – over, bijvoorbeeld, asielzoekertjes en alfavrouwtjes die de vrouwen elkaar en ons naar het hoofd slingeren.

Daar is echter nog werk aan de winkel. Het aantal geweldige oneliners en snedige dialogen is laag en dat zorgt voor putjes in De Hondenwei. Het is genieten van het kwispelende spel van de dames en het plezier waarmee ze die vaak van humor gespeende betweterige baasjes karikaturiseren. Dat het verhaal wat magertjes en voorspelbaar is, is op zich geen bezwaar. Maar de brandstof voor de voorstelling en dat vinnige spel is bovenal de tekst en die is soms spits maar vaak net te matig. Hoe geweldig de beide actrices ook spelen, schermen met stompe zwaarden levert risicoloos spel op.

Desondanks toont De Hondenwei een hiaat in de podiumkunsten. Er is tegenwoordig stand-upcomedy en er is Toneel-met-een-grote-T. Onbezorgd komisch toneel dat zich niet druk maakt om de wereld of wellustig filosofeert, is er amper. Dat gat probeert Toespijs dicht te rijden. Met véél overtuiging maar nog niet helemaal overtuigend. Al betekent dit geenszins dat uw bezoekje aan De Hondenwei niet vermakelijk zal zijn. Integendeel.

Smaakmaker:

De Hondenwei – Trailer from Toespijs bvba on Vimeo.

Els Van Steenberghe