U2 in het Koning Boudewijnstadion: The Joshua Tree staat nog steeds recht

© /
Joshua Migneau

U2 heeft het door: vroeger waren ze beter. Dus zetten de Dubliners voor het eerst hun pride opzij en maken de gedurfde keuze om recent songmateriaal te skippen en met een dertig jaar oude plaat de wereld rond te trekken. Het resultaat? Géén nostalgische jukebox, wél een ancien op het scherp van de snee.

HET CONCERT: U2 speelt de jarige klassieker The Joshua Tree in het Koning Boudewijnstadion, 1/8.

HOOGTEPUNTEN: Sunday Bloody Sunday, I Still Haven’t Found What I’m Looking For, Bullet The Blue Sky, Running To Stand Still, Exit, Elevation, One.

DIEPTEPUNT: Geen.

QUOTE: Bono voor hij One inzette: ‘Waar je leeft zou niet mogen bepalen of je leeft. Iedereen is deel van dezelfde wereld: we leven als één.’

Het grote verhaal kent iedereen: The Joshua Tree katapulteerde U2 van opkomende Ierse rockband tot ware wereldsterren – hét voorbeeld van alle stadionrockbands (Coldplay! The Killers! Muse!) sindsdien. Maar het album leverde ook ontelbaar veel kleine verhalen op. Voor ons in het Koning Boudewijnstadion zit een vader van twee die het album altijd oplegt als hij ’s nachts op de autostrade rijdt.

Even verder een vrouw die al 58 keer U2 heeft gezien en hen tijdens de oorspronkelijke tournee met Joshua Tree op hun best vond. Ook nog: een koppel dat op hun eerste date dertig jaar geleden naar dat album luisterden en dus ook een verjaardag te vieren hadden. En mijn ouders hielden genoeg van The Joshua Tree om me ernaar te vernoemen. 30 miljoen verkochte platen, 50 000 mensen in het Koning Boudewijnstadion. Dat zijn véél verhalen.

Zo’n effect heeft U2 al een lange tijd niet meer gehad. No Line On The Horizon (2009) was zo doorsnee als worst met appelmoes en aardappelen: je krijgt het wel binnen, maar je gaat er niet voor op restaurant. Songs Of Innocence (2014) staat op zijn beurt bekend als dat computervirus dat ongevraagd een digitale U2-plaat in ieders iTunes verstopte. De bijhorende wereldtournees gingen dan nog vaak aan bombast ten onder.

Een gitarist, een bassist, een drummer, een zanger en tijdloze songs. Meer hoeft U2 niet te zijn.

In het Koning Boudewijnstadion stond een andere U2. Het jongste nummer van de avond? Vertigo uit 2004. Aantal songs met de lichten helemaal uit? Vijf, waaronder Sunday Bloody Sunday, Pride en One. Het gaf iets om U2 nog eens, zonder de hulp van tapes of spektakel, een stadium horendol te zien maken door gewoon muziek te spelen. Een gitarist, een bassist, een drummer, een zanger en tijdloze songs. Meer hoeft U2 niet te zijn.

Gedurfd

‘Nostalgie valt niet te vermijden, maar we doen deze tournee niet vanuit het verlangen om terug te blikken,’ zo zei The Edge over de keuze van U2 om voor het eerst in hun carrière een verjaardagstournee te doen. ‘Het voelt alsof het album weer relevant is geworden.’ Het klopt dat er parallellen zijn tussen de conservatieve jaren tachtig van Ronald Reagan en Margaret Thatcher en onze Trump- en brexit-tijden. Toch beseft U2 dat ze beter een oud album bovenhalen om het Nu te adresseren dan een nieuw te schrijven. Daar hoeven ze niet beschaamd om te zijn. Integendeel, The Joshua Tree integraal brengen bleek gedurfder dan elk album dat de band de afgelopen jaren heeft uitgebracht.

De plaat start met de drie wereldse singles Where The Streets Have No Name, I Still Haven’t Found What I’m Looking For en With Or Without You maar betreedt vanaf dan vrij onbekend terrein. Met die dreigende bassen en withete gitaarpartijen klonken Bullet The Blue Sky en Exit als inslaande artillerie. Vooral tijdens Exit zong Bono heerlijk bezeten, met op het einde een lange en adembenemende schreeuw.

Running To Stand Still was dan weer heel klein. The Edge speelde piano, Bono haalde zijn mondharmonica boven. Hetzelfde met Mothers Of The Disappeared, een wiegelied dat niet gemaakt is voor een stadion, maar toch het hele publiek stil kreeg. En kippenvel gegarandeerd wanneer The Edge en Bono samen nog eenmaal a capella dat prachtige refrein van One Tree Hill – destijds opgedragen aan hun verongelukte vriend en roadie – zongen.

Als U2 in 2021 naar een stadion terugkeert om u003cemu003eAchtung Babyu003c/emu003e te spelen, zitten wij opnieuw op de eerste rij.

Leven en dood

Na The Joshua Tree volgden nog enkele publieksfavorieten. Beautiful Day klonk kleurrijker dan ooit. Elevation en Vertigo hadden maar één doel: iedereen laten springen. Ultraviolet (Light My Way), opgedragen aan sterke vrouwen – op het scherm verschenen onder meer Patti Smith, Emma Watson en koningin Mathilde -, was een knuffelmoment dat nóg inniger werd tijdens One. En met I Will Follow stuurden de Dubliners ons ongewillig naar huis.

De yuccaboom op de achterkant van The Joshua Tree viel in 2000 op de woestijngrond. Na 200 jaar konden zijn wortels hem niet langer dragen. In het Koning Boudewijnstadion bewees U2 dat de plaat zelf nog steeds leeft, bij de band en bij de mensen. Als U2 in 2021 terugkeert om Achtung Baby te spelen, zitten wij opnieuw op de eerste rij.

SETLIST: Sunday Bloody Sunday / New Year’s Day / Bad / Pride / Where The Streets Have No Name / I Still Haven’t Found What I’m Looking For / With Or Without You / Bullet The Blue Sky / Running To Stand Still / Red Hill Mining Town / In God’s Country / Trip Through Your Wires / One Tree Hill / Exit / Mothers Of The Disappeared // Miss Syria (Sarajevo) / Beautiful Day / Elevation / Vertigo / Ultraviolet (Light My Way) / One / I Will Follow

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content