Sinds de klassieke oudheid kennen we Sophia als de godin van de wijsheid. De jongste twintig jaar was het echter ook een indierockband, aangevoerd door de Californische Brusselaar Robin Proper-Sheppard. Na een veel te lange stilte, zette hij eindelijk weer het podium van de AB in vuur en vlam.
DA GIG: Sophia in AB, Brussel op 21/10.
IN EEN ZIN: Sophia speelde een afwisselend onstuimig en ontroerend concert dat de toeschouwers anderhalf uur lang sterretjes deed zien.
HOOGTEPUNTEN: ‘Resisting’, ‘Blame’, ‘Baby, Hold On’,’It’s Easy Yo Be Lonely’, ‘Razorblades’, ‘So Slow’, ‘Bastards’, Darkness’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE van Robin Proper-Sheppard: ‘Men vraagt me wel eens om nummers van The God Machine te spelen. Maar doordat er één van ons ontbreekt, kan het nooit meer als The God Machine klinken. En ik wil mijn en jullie goede herinneringen aan die periode écht niet bezoedelen’.
Tussen ‘There Are No Goodbyes’ uit 2009 en de in april verschenen cd ‘As We Make Our Way (Unknown Harbours)’ gaapt een hiaat van zeven jaar. In de vluchtige wereld van de popmuziek is dat een eeuwigheid, maar voor wie Sophia ooit aan zijn of haar hart had gedrukt, woelde de terugkeer van de groep talloze emoties naar boven.
Eigenlijk past de muziek van Robin Proper-Sheppard beter bij de herfst dan bij de lente. Zijn introspectieve songs handelen doorgaans over vergankelijkheid en verwelkte liefde, over volwassen zijn en toch stuurloos blijven rondzwalpen. Sophia verstaat de kunst tegelijk te branden en te smeulen, te klauwen en te troosten. Ook nu klinkt de stem van Proper-Sheppard nog altijd een beetje gehavend, zoals die van een man die er niet altijd tijdig in is geslaagd dekking te zoeken voor de zware stormen des levens.
De zanger voer lange tijd op een beschadigd kompas, maar op ‘As We Make Our Way’ toont hij een nieuw gezicht, zonder het oude te verloochenen. Wél is de tristesse in zijn songs dezer dagen iets minder uitgesproken dan vroeger. Je zou zelfs van een voorzichtig positivisme kunnen gewagen: ‘It’s not a sad sad record’ zegt hij over zijn jongste werkstuk. Eén keer ‘sad’ blijkt dit keer te volstaan en sommige van de nummers zijn zelfs van een poppy randje voorzien. Robin Proper-Sheppard zoekt nog altijd naar het universele in het persoonlijke, maar hanteert nu een gevarieerder muzikaal palet, waarin de gitaren al eens worden bijgekleurd met een vleugje elektronica.
Verschroeiend
Het eerste deel van de Brusselse set stond volledig in het teken van de -integraal uitgevoerde- nieuwe langspeler. Maar ook de oudere fans van Sophia zouden op hun wenken worden bediend. ‘Resisting’ was alvast een verschroeiende binnenkomer, waarmee het vijftal resoluut richting postrock wees. ‘St. Tropez/The Hustle’, waartoe de bassist een stevig fundament legde, werd overwoekerd door psychedelisch gitaargeweld en ook in ‘You Say It’s Alright’ zaten noisy passages verborgen. ‘The Drifter’ was de frontman op het lijf geschreven, al werd zijn bewegingsvrijheid, door problemen met paspoorten en verblijfsvergunningen, in het verleden wel eens aan banden gelegd. ‘Don’t Ask’ en het elegant getoonzette ‘Blame’ waren pakkend in hun eenvoud en dat gold ook voor ‘Baby, Hold On’, een brief van Robin Proper-Sheppard aan zijn inmiddels negentienjarige dochter, waarin hij zich verontschuldigt omdat hij er, door allerlei omstandigheden, niet vaak genoeg kon zijn voor haar.
Bij Sophia zijn de dingen niet altijd wat ze lijken. ‘California’ mocht op het eerste gehoor dan al luchtig aandoen, in werkelijkheid was het een cynische uithaal naar de ik-gerichte mentaliteit van de Amerikanen die de zonnige regio hun thuis mogen noemen. ‘It’s Easy to Be Lonely’, waarin de groep werd bijgestaan door een zevenkoppig koortje, begon dan weer sober maar zwol geleidelijk aan tot het in een verpletterende climax uitmondde.
Koude rillingen
Pas toen alle songs uit ‘As We Make Our Way’ de revue waren gepasseerd, richtte de zanger zich voor het eerst rechtstreeks tot het publiek en meldde hij hoe blij hij was weer eens in ‘sweet little Brussels’ op het podium te staan. Vanaf nu nam Sophia een duik in het verleden met het relatief obscure, ietwat druilerige ‘Razorblades’, dat in 2004 om onduidelijke redenen de cd ‘People Are Like Seasons’ niet haalde, maar gelukkig uit de vergetelheid werd gered middels de rarities-verzameling ‘Collections: One’. Vervolgens putte Proper-Sheppard tot twee keer toe uit ‘Fixed Water’, de sadcoreplaat waarmee hij twee decennia geleden zijn leven na The God Machine inluidde. “Death comes so slow / When you’re waiting to be taken / And death comes so slow / When it’s all you want / And it takes the ones who don’t”, bezorgden ons, na al die jaren, nog altijd koude rillingen.
‘Bastards’ (uit ‘The Infinite Circle’) stond al evenzeer in het teken van wanhoop en vertwijfeling’, terwijl de muzikanten in ‘Desert Song No. 2’ -stapvoets ritme, doodgraverspiano, loden gitaren- grondig hun duivels uitdreven. Maar dan nog bleven er genoeg over om het vuur in het aan The Stooges verwante ‘Darkness (Another Shade in Your Black’ op te poken. Bissen kwamen er, wegens de avondklok in de AB, niet aan te pas, maar Sophia speelde het haar toegemeten anderhalf uur helemaal vol en eindigde met een bezwerend ‘The River Song’.
Na eerdere topconcerten in de Botanique en op Pukkelpop wist de groep al voor de derde keer dit jaar indruk te maken. We durven het bij deze dan ook luid en duidelijk te verkondigen: Sophia is aan een tweede leven begonnen
DE SETLIST: Resisting / The Drifter / Don’t Ask / Blame / California / St. Tropez/The Hustle / You Day It’s Alright / Baby, Hold On / It’s Easy To Be Lonely / Razorblades / So Slow / Another Friend / Bastards/ Desert Song No. 2 / Darkness (Another Shade in Your Black) / The River Song.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier