Snow Patrol bungelt in de Kruitfabriek tussen emotie en euforie

Sneeuw ruimen bij tropische temperaturen: het leek ons niet zo’n goed idee. Maar de gelukzakken en bofkonten die een uitnodiging in de bus kregen voor de unieke come-backshow van Snow Patrol in de Vilvoordse Kruitfabriek, dachten er duidelijk anders over.

Zeven jaar was het al geleden sinds het Ierse vijftal Snow Patrol zijn laatste plaat uitbracht. Voorman Gary Lightbody werd in die tussentijd namelijk geplaagd door depressie, faalangst, een writers’ block, een laag zelfbeeld en een reeks fysieke gezondheidsproblemen. Toen hij die iets te vaak probeerde te remediëren met euh… vloeibare medicatie, kwam daar ook nog een alcoholverslaving bij. Vandaag lijkt de mentale crisis echter bezworen. Naar eigen zeggen voelt de zanger zich herboren. En zo kwam die langverwachte opvolger van Fallen Empires er toch nog.

Wildness wijkt dramatisch af van zijn zes voorgangers, beweren de leden van Snow Patrol in interviews, maar hun poppy sound blijft wel degelijk herkenbaar. De tien tracks, ook nu weer geproducet door Jacknife Lee, klinken misschien een tikje soberder dan vroeger, maar van een koerswijziging zoals die van U2 destijds met Achtung Baby of van Radiohead met Kid A, is absoluut geen sprake.

Na 25 jaar is Snow Patrol een huis van vertrouwen: geliefd door het grote publiek, dat de groep opstuwde van kleine clubs naar grote arena’s, maar verguisd door de critici. Zo noemde een recensent van The Guardian het gezelschap onlangs nog, met enig gevoel voor overdrijving, ’the worst band in the world’. Want: kan een indiebandje dat dertien miljoen platen heeft verkocht, als de ontbrekende schakel tussen U2 en Coldplay wordt beschouwd en grote festivals mag headlinen, nog wel geloofwaardig zijn? Mag je iemand als Gary Lightbody, die liedjes schreef met Ed Sheeran en One Direction en zich zelfs tot een duet met Taylor Swift liet verleiden, nog wel ernstig nemen? En hoe zit het met de coolness-factor van een groep die met Chasing Cars verantwoordelijk was voor één van de populairste nummers van de noughties?

Honger

De beste manier om dit soort vooroordelen te ontkrachten, is je oren te gebruiken. Want Final Straw en Eyes Open blijven ook vandaag nog zeer aardige popplaten en wie in staat is een prachtsong als Set the Fire to the Third Bar (u weet wel, dat duet met Martha Wainwright) uit zijn pen te knijpen, mag bij ons altijd voor een biertje komen aanbellen. Bovendien was Lightbody ooit een spilfiguur bij indie-supergroepen als The Reindeer Section en Tired Pony, wier platen wij u nog altijd warm durven aan te bevelen, en is hij een fan van Belgische bands als dEUS, Soulwax en Millionaire, wat, welja, van goede smaak getuigt.

In Vilvoorde, waar Snow Patrol als onderdeel van de promocampagne voor het vorige vrijdag verschenen Wildness een concert gaf voor Studio Brussel, voelde je meteen de honger waarmee de muzikanten op het podium stonden. En ook al moest er een nieuwe plaat aan de man worden gebracht, de Ieren toonden zich zeker niet scheutig met oude publieksfavorieten. Ze zetten er de beuk in met stuwende en bruisende indierocknummers als Open Your Eyes, Chocolate en het door een pittige piano aangezwengelde Crack the Shutters. Prompt beseften we weer waarom we Snow Patrol altijd zullen verkiezen boven Coldplay, Keane en al die andere groepjes die door Alan McGee van het Creation-label ooit als ‘bedwetters’ werden bestempeld. Leadgitarist Nathan Connolly toverde voortdurend subtiele loopjes uit de snaren en mocht, wat ons betreft, gerust wat prominenter in het geluidsbeeld hebben gefigureerd.

Run, de single waarmee Snow Patrol in 2003 zijn doorbraak forceerde, werd opgedragen aan het Belgische publiek. Shut Your Eyes, nog zo’n krokant prijsnummer, werd door de aanwezigen als vanouds uit volle borst meegezongen. Dat was ook het geval met het onverslijtbare Chasing Cars. Alleen jammer dat drummer Jonny Quinn hier net iets te opdringerig op de vellen roffelde.

Euforie

Toch steunde de set niet uitsluitend op nostalgie. Vier nummers kregen we mee uit Wildness, zij het, vreemd genoeg, niet meteen de beste. Geen Life On Earth, A Dark Switch, Soon of A Youth Written in Fire dus. Wél de singles Empress -luchtig, meezingbaar, iets tussen Editors en een potige Coldplay- en Don’t Give In, raspende Keltische folk die aanvankelijk trager werd gespeeld dan op de plaat en daardoor ook iets beter uit de verf kwam. Het is een song die, naar we vermoeden, in de nabije toekomst nog menig kampvuur zal opvrolijken.

Het tussen emotie en sentiment bungelende Heal Me schreef Lightbody voor de acapuncturiste die hem van zijn drankzucht af hielp. De sobere ballad What If This Is All The Love You Get?, met de stem van Gary Lightbody en de piano van Johnny McDaid als enige rekwisieten, was niet verstoken van pathos, maar oogstte wél euforische reacties van het publiek.

Tegen het einde van het hen toegemeten uur schakelden de heren van Snow Patrol – tiens, zouden ze met ‘snow’ misschien cocaine bedoelen? – weer een versnelling hoger. In You’re All I Have, compleet met ‘ooh-ooh’-koortjes, kregen de gitaren de vrije teugel, terwijl Just Say Yes werd bedekt met een barok elektronicasausje. De fans toonden zich tevreden, zélf waren we lichtjes teleurgesteld wegens het ontbreken van Set the Fire to the Third Bar.

Maar ook al klinkt het nieuwe Wildness ons voorlopig iets te vaak als Snow Patrol by numbers in de oren, we kunnen u wél melden dat de groep klaar is voor Rock Werchter. Afspraak op 6 juli om kwart over zeven voor het hoofdpodium. En als u wil tonen dat u die nieuwe cd wél te pruimen vindt, trek dan, net als die meneer op de hoesfoto, uw astronautenpak aan. Naar het schijnt zult u dan nog sneller sterretjes zien.