Perzische tapijten, brandende kaarsen en simpele songs: dit was de ’trip down memory lane’ van Graham Nash

Hij wordt wel eens de ‘softie’ van Crosby, Stills, Nash & Young genoemd, maar dat neemt niet weg dat Graham Nash heel wat klassieke songs uit zijn pen heeft geschud. Tijdens zijn intimistische concert in Oostende bewees de 76-jarige artiest dat zijn vakmanschap en vitaliteit nog steeds intact zijn.

Nash speelde ooit nog op Woodstock en is dus een vertegenwoordiger van de hippiegeneratie. ‘Ik blijf geloven dat liefde beter is dan haat, dat vrede beter is dan oorlog’, verklaarde hij onlangs tijdens een interview. En geef hem maar eens ongelijk.

De Brit uit Blackpool maakte halverwege de sixties carrière met The Hollies, maar trok naar Californië nadat de groep zijn song Marrakesh Express naar de prullenbak had verwezen. In Laurel Canyon, ten huize van Joni Mitchell, met wie hij een poosje de sponde deelde, leerde hij David Crosby en Stephen Stills kennen. De rest is geschiedenis. Het debuut van de eerste supergroep uit de folkrock groeide, dank zij de geraffineerde harmonieën, uit tot een sensatie en vond meer dan vier miljoen kopers. Nash’ liedje, over een treinreis door Marokko, werd een megahit. Pech voor The Hollies dus.

Het optreden in De Grote Post was aangekondigd als ‘An intimate Evening of Songs and Stories’ en het publiek kreeg precies waar het voor was gekomen. Op het podium waren een Perzisch tapijt en brandende kaarsen aangebracht, wat meteen bijdroeg tot de huiselijke sfeer. Nash speelde zijn populairste liedjes en vertelde er geestige anekdotes bij. Wie vertrouwd was met zijn lezenswaardige autobiografie Wild Tales uit 2013, kende de meeste verhaaltjes uiteraard al, maar saai werd het gelukkig nooit.

Geëmotioneerd

De huidige tournee van Graham Nash valt samen met de release van de dubbel-cd Over the Years, een retrospectieve collectie, aangevuld met nooit eerder gehoorde, sobere demoversies van zijn songs. In Oostende, waar de avond bestond uit twee sets, gescheiden door een pauze, leverde dat weinig echte verrassingen op. Toch kon je het een veteraan als Nash moeilijk kwalijk nemen dat hij op zijn oude dag nog eens terugblikte op zijn leven en werk. Tenslotte bracht hij, in een mooie theatersetting, precies wat alle aanwezigen wilden horen. Wie beweert dat de man altijd voor veiligheid kiest, vergist zich overigens schromelijk. Op zijn zeventigste verliet hij, na 38 jaar huwelijk, zijn vrouw Susan Sennett, om in New York te gaan samenwonen met de veel jongere cineaste en fotografe Amy Grantham, aan wie hij in De Grote Post, niet geheel toevallig, de song Myself At Last opdroeg.

Live werd de zanger bijgestaan door gitarist Shane Fontayne, een ex-werknemer van Joe Cocker en Bruce Spingsteen, en Hammond B3-speler Todd Caldwell, die al sessies met Jackson Browne en Bonie Raitt op zijn palmares had staan. Zelf beroerde Graham Nash afwisselend de snaren, toetsen en harmonica en vanaf opener Taken At All werd duidelijk dat zijn stem, ondanks de jaren, nog altijd verrassend soepel en helder klonk. Ook de meerstemmige samenzang met zijn gezellen hoefde niet onder te doen voor die van Crosby, Stills, Nash & Young. Kort voor hij het podium opging vernam de artiest het trieste verhaal van een zekere Dieter, die tickets had voor het concert maar ze niet meer kon beruiken omdat hij onlangs, op zijn 37ste, was overleden. Een duidelijk geëmotioneerde Nash droeg de avond op aan diens nagedachtenis.

Het optreden zelf werd een trip down memory lane, met I Used To Be A King, waarin Fontayne zich van zijn expressiefste kant toonde. Right Between the Eyes werd bijgekleurd met een genoeglijk spinnend orgeltje en Wind on the Water herinnerde aan een lange zeiltocht met Crosby, waarbij de heren een imposante blauwe vinvis tegenkwamen. Just A Song Before I Go was het resultaat van een weddenschap: Nash werd door zijn drugdealer uitgedaagd om, een kwartier voor hij een vlucht moest halen, nog snel een song te verzinnen. Het werd zijn grootste hit. Back Home schreef hij dan weer voor zijn vriend Levon Helm (van The Band) toen die de dood al in de ogen keek.

Bloedstollend

Graham Nash is een meester van de eenvoud (‘I am a simple man and I sing a simple song’, zong hij ooit), maar tegelijk manifesteert hij zich als een activist die maatschappelijke wantoestanden aanklaagt. Veel van de nummers op de setlist in Oostende, waaronder Immigration Man en Military Madness, waren, haast vijf decennia later, dus nog altijd relevant. Het bloedstollende Mississippi Burning ging over de racistische moord van de Ku Klux Klan op drie studenten uit de burgerrechtenbeweging in het Amerikaanse Zuiden; Chicago verwees naar de Democratische Conventie in 1968, waarbij de oproerpolitie ongemeen hard optrad tegen de betogers in Lincoln Park.

Naast eigen materiaal bracht Nash ook nummers van zijn oude gabbers Stephen Stills (4 + 20 noemde hij ‘het droevigste liedje dat ik ooit heb gehoord’) en David Crosby, met wie hij al twee jaar in onmin leeft. Diens gedeeltelijk a capella gezongen Orléans vormde het perfecte opstapje naar het nog steeds immens populaire Cathedral. Voorts bracht Graham Nash hulde aan enkele van zijn helden, met een geslaagd A Day in the Life van The Beatles en een aan de Everly Brothers herinnerende versie van Buddy Holly’s Everyday, waarbij de drie muzikanten om één microfoon stonden geschaard.

De grootste publieksfavorieten spaarde Graham Nash tot het einde. Tijdens Our House, een huiselijk tafereeltje uit de periode toen de ariest nog met Joni Mitchell samenwoonde, en Teach Your Children, promoveerden de toeschouwers zichzelf tot backingkoortje. Neen, er werd nooit buiten de lijntjes gekleurd, maar tussen ambachtelijke songwriters als Paul Simon en James Taylor viel Nash beslist niet uit de toon. En in de wetenschap dat zijn werk ook al door jonge(re) honden als Bonnie ‘Prince’ Billy, Alela Diane en Robin Pecknold van Fleet Foxes onder handen is genomen, zijn we er gerust op dat het nog wel even stand houdt.