Gorillaz laat twee apensmoelen zien in Vorst Nationaal

’s Werelds bekendste cartoonband zorgde op de beste momenten voor een overrompeling in Vorst. Maar wanneer frontman Damon Albarn zich wegcijferde om zijn gastvocalisten vrij spel te geven, bleken de Gorillaz ook maar humanz after all te zijn.

‘I love Europe!’ riep een voor het overige opvallend zwijgzame Damon Albarn woensdagavond, waarna hij een fris en funky 19-2000 inzette. De brexit zit Albarn, boegbeeld van de britpop, duidelijk nog steeds diep.

Al hebben hij en zijn Gorillaz met het eerder dit jaar verschenen Humanz vreemd genoeg géén antibrexitplaat gemaakt, wel een album dat zich over de grote plas afspeelt, op een feestje waar goed volk als Grace Jones, Mavis Staples, Pusha T, Vince Staples, Jehnny Beth en Benjamin Clementine de kater van Donald Trumps Amerikaanse verkiezingsoverwinning uit 2016 doorspoelt.

Damon-doet-al

Het duurde weliswaar een tijdje eer Gorillaz – live een zevenkoppige band, aangevuld met nog eens zes backingvocalisten en geruggensteund door een groot projectiescherm waarop de door Jamie Hewlett uitgedachte cartoonfiguren Murdoc, Noodle, 2D en Russel zich van het ene avontuur in het andere storten – het hoofdstuk Humanz aansneed in Vorst Nationaal. Maar dat deerde niet, want de binnenkomers waren van een beduidend hoger niveau dan veel van de discotheekpastiches uit Humanz die nog zouden volgen.

Neem nu opener M1 A1, een broertje van Blur, aangevuurd door een gewiekst gitaarsalvo van Albarn. Of Last Living Souls, El Mañana en Dirty Harry, de songs waarop u uw dansbenen voor het eerst écht kon losschudden. In Tomorrow Comes Today greep Damon-doet-al dan weer naar de melodica, en in On Melancholy Hill naar de akoestische gitaar. Dichter bij een bloedstollende ballade zou Gorillaz niet meer komen.

Want nadien werd de beat baas en cijferde de frontman, die geregeld het publiek in dook, zich steeds vaker weg ten behoeve van Bootie Brown, Peven Everett, Jamie Principle, Zebra Katz, Michelle en Little Simz, de gastvocalisten in Vorst – bepaald geen sterren van het kaliber Grace Jones of Mavis Staples, nee.

Niet dat Strobelite, met Everett, geen aardig staaltje discosoul was, maar het werd toch net iets te lang uitgesponnen. Sex Murder Party, met Jamie Principle en Zebra Katz, liep vervolgens wat verloren in zijn eigen geluidsbrij, en Out of Body slaagde er niet helemaal in zijn bonustrackstatus te overstijgen.

Ode aan Bruce en Bobby

Maar die mindere momenten – de Gorillaz zijn dan tóch humanz after all – waren al gauw weer vergeten, met dank aan de sneltreinvaart waarmee de band door zijn set daverde. Punk, Gorillaz’ poging tot Song 2, was een potig opstapje richting het triumviraatje hits waarmee de reguliere speeltijd beëindigd werd. Stylo, waarin een stoere Bruce Willis zijn opwachting maakte op het grote scherm én wijlen Bobby Womack een gepast eerbetoon kreeg, blijft heerlijk slome elektro, Feel Good Inc. – mét David Jude Jolicoeur van De La Soul als hoonlacher met dienst – was het verwachte ontploffingsmoment en We Got the Power bleek van alle Humanz-songs de opwindendste.

En dan moest de bisronde nog komen, een overrompeling van begin tot eind, met voorop het ingetogen Hong Kong – een song van op de outtakesplaat D-Sides die zo naast Out of Time van Blur kan -, het in extase eindigende Kids with Guns en het onsterfelijke Clint Eastwood. ‘The future is coming on‘, keelde de ganse zaal, op een bepaald moment zelfs helemaal a capella. Dat gaat wat geven, volgende zomer in Werchter.

‘We’re still Europeans‘, besloot Albarn, om daarna de soulvolle uitvoeringen van Don’t Get Lost in Heaven en Demon Days in gang te steken – met éindelijk een glansrol voor de zes achtergrondzangers -en zangeressen – en zo definitief in de coulissen te verdwijnen. Wij zijn nu al benieuwd naar die antibrexitplaat, meneer Albarn.