Tune-Yards zingt een toontje lager op zijn nieuwe plaat

Tune-Yards klinkt minder kakofonisch. © .
Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Zes jaar geleden is het, dat Tune-Yards met zijn tweede elpee Whokill boven aan onze album top 10 van 2011 prijkte. ‘Er is hoop’, klonk het toen uit de mond van aandrijfas Merrill Garbus. Andere tijden.

Tune-Yards – I Can Feel You Creeping Into My Private Life

In 2011 had de eerste zwarte president van de VS, toen twee jaar in functie, nog propere handen en een rein geweten. In Tunesië en Egypte zorgde de Arabische Lente voor feesttaferelen. De roep om revolutie waaide van het Tahrirplein in Caïro over naar New York, waar de Occupy-beweging zich roerde. Oorlog in Irak: officieel voorbij. Publieke vijand nummer een Osama bin Laden: geliquideerd. België: na 542 dagen opnieuw een regering. En toen ging het heel hard bergaf: de opmars van de IS, de burgeroorlog in Syrië, aanslagen in Parijs, Ankara, Brussel en Berlijn, ebola, Oekraïne, vluchtelingenstromen, en ga zo maar door. Merrill Garbus van Tune-Yards vond in die tumultueuze tijden rust in zelfreflectie en Haïtiaanse drumtechnieken, en maakte zo van Nikki Nack (2014) toch een optimistisch klaterende klankenketel. Hun nieuwe plaat gaat op datzelfde elan voort.

Tune-Yards zingt een toontje lager op zijn nieuwe plaat

‘If I can’t dance, I don’t want to be in your revolution’, liet de befaamde anarchiste Emma Goldman optekenen. Tune-Yards neemt dat credo ter harte en wikkelt engagement opnieuw in strijdlustige speelpleinliederen, opzwepende funk in regenboogkleuren, tropische folk en vocale kunstgrepen. De formule is vrijwel onveranderd, alleen wringt Garbus de songs niet meer in zeven bochten tegelijk – het gevolg van een recente liefde voor elektronische dansmuziek.

Die invloed laat zich meteen horen tijdens opener Heart Attack, waarin Garbus het midden vindt tussen Róisín Murphy’s eurodisco en de zwoele postpunk van ESG. ABC 123 heeft niet veel meer dan een socaritme nodig om een vurig pamflet over global warming op te poken, en ook in de tribale r&b van Now As Then blijft de gecontroleerde kakofonie op zapmamaëske wijze beperkt. Het mocht allemaal ietsje rechtlijniger, een toontje lager, voor Garbus en haar compagnon Nate Brenner, met zijn kloeke basriffs de ruggengraat tijdens Colonizer, industriële house met indianenkreten, en Honesty, een primitieve technodreun met saxofoon en een tussen toonladders zappende Garbus.

Eigenlijk is Tune-Yards als Donald Trump: neemt geen blad voor de mond, springt van de hak op de tak, valt onmogelijk te negeren en is hoogst entertainend. Een minder groot gevaar voor de wereldvrede, dat wel.

STREAMTIPS: Heart Attack // Now As Then // Look at Your Hands

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content