The Horrors anno 2017: grandiozer, wijder, dramatischer

© .

U hebt geleerd om van The Horrors met elke nieuwe plaat een stijlbreukje te verwachten. V herhaalt die les gedwee, dus moest de verrassing op een ander punt toeslaan: dichter bij grandioze pop nestelde het kraaienkwintet zich nooit.

The Horrors – V

Zo vastberaden als deze groep zweert bij een donkerkleurige garderobe, zo zorgvuldig kiest ze haar muzikale outfits. Goth, postpunk, shoegaze, neogaragerock, synth- en zelfs wat stadionpop: men bemerkt een flagrante, aan snobisme grenzende voorkeur voor all things eighties. Ook de elektronisch gepimpte neonew-waverock op V is gefundenes Fressen voor de zwartjas in u. Met dat verschil dat het vijftal de trend die het op voorganger Luminous (2014) had ingezet – meer synths en glitterlicht, minder grot- en keldersfeer – nu kundiger doortrekt.

Grandiozer, wijder, dramatischer: dat zijn de kernwoorden. Op de producersstoel zat dan ook Paul Epworth, een heerschap dat aan zijn werk met Adele enkele vitrinekasten vol awards heeft overgehouden en zich ook al met Muse, U2 en Coldplay heeft ingelaten. Geen man die je kiest omdat hij er in de studio de lol inhoudt met vettige moppen.

Ambitie dient niet om te worden weggestopt, dus overrompelen de zes minuten durende ouverture Hologram en het bezwerende Machine maar metéén, alsof men in zo’n nieuwerwetse, verduisterde waterglijbaan wordt geduwd en alle oriëntatiegevoel kortstondig verliest. Was dat écht Gary Numan die daar even door de smalle buis galmde? Dat was hem.

In Weighed Down is het zelfs nog makkelijker de invloeden aan te wijzen: eighties-psychpopgroepjes zoals The Church en The Teardrop Explodes, The Horrors blijven er dol op. Maar uit de wijze waarop Faris Badwan van zingen tot croonen is verleid (hij neigt soms naar de jonge Scott Walker), en hoe de bende achter hem qua attitude naast artpunk nu ook conventionele pop gedoogt, leidt men af dat de band een zekere gêne tegenover toegankelijkheid heeft laten varen. Zuivere, zalige popsongs zoals Press Enter to Exit en Point of No Reply doen eraan denken dat Beck binnenkort ook met iets nieuws komt aandragen. Zó ver zijn The Horrors dus al opgeschoven.

Goed, af en toe sleept er zich nog wel een passage contourloos voort door een mistbank van oude ideeën (Ghost, bijvoorbeeld). Maar de meeste songs op V zijn zo inherent sterk en dynamisch dat ze zelfs in een doedelzakarrangement geen belabberd figuur zouden slaan. Zolang Gary Numan maar blaast.

Downloadtips: Machine // Weighed Down // Point of No Reply

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content