Nog steeds de enige Belgische artiest die het podium van Jools Holland op mocht: Melanie De Biasio. Haar derde langspeler is er een met subtiele schakeringen en heldere beelden.
Melanie De Biasio – Lilies
‘Wanneer de stilte spreekt, luister ik’, zo las de kop boven het eerste grote interview met Melanie De Biasio in Knack Focus, drie jaar geleden. Stilte was een vast onderdeel van de groep, legde de Waalse uit. ‘De stilte spreekt overal tegen me. Ik hoef me daarvoor niet in een donker kamertje op te sluiten.’ Laat het nu net dát zijn wat De Biasio wel deed, voor de opnames van haar derde plaat: zich opsluiten in een donker kamertje. ‘Een kamer zonder licht, geen nacht of dag, geen verwarming. Heel oncomfortabel. Maar ik voelde me vrij, en tevreden’, aldus de bio bij Lilies. Nood breekt wet. De Biasio reageerde namelijk licht overdonderd op het succes dat No Deal (2013) bleef oogsten in binnen- en buitenland. En wanneer de stilte – dat kostbare want steeds zeldzamer instrument – verstomt, dan treed je ze tegemoet; in een grot, een blokhut, een donkere kamer.
Opgenomen tussen vier koude muren is Lilies een uitgepuurde, soms onheilspellende maar geenszins een kille plaat geworden. De toon wordt meteen gezet in Your Freedom Is the End of Me, met een broeierige bas die rimpels slaat en met pianotoetsen die als kiezels kaatsen over een diepe, zwarte plas waaruit De Biasio verrijst als een femme fatale die rookkringen blaast.
Warm pulserende synths flikkeren als waakvlammetjes in Let Me Love You, Afro Blue en het gejaagde Gold Junkies, waarin we de kiem herkennen van Blackened Cities, de 25 minuten durende ‘single’ die vorig jaar de kloof tussen No Deal en deze plaat overbrugde.
Grote contrasten behoren niet tot haar palet, maar ook met subtiele schakeringen schildert De Biasio heldere beelden: een piano aan het eind van een treintunnel die dode bladeren vergaart in de titeltrack, een serenade aan de victoriaanse plantenverzamelaar John Gould Veitch. Een processie geketende slavenarbeiders, zo uit de verzameling van folkarcheoloog Alan Lomax, in Brother. De gotische romantiek van ruïnes en andere vergane glories in All My Worlds – yep, je kunt het meisje uit Charleroi halen, maar Charleroi niet uit het meisje.
Met Lilies maakt Melanie De Biasio – een been in antieke muziekgeschiedenis, het andere in hedendaagse productietechnieken – definitief aanspraak op haar eigen genre. Hoe dat zou moeten heten? ‘In minimalistische blues gesluierde, atmosferische neojazz.’ Of zoiets.
Downloadtips: Your Freedom Is the End of Me // Brother // Afro Blue
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
