‘Beter dan The Beatles’: zes jonge heersers van de hiphop

Deze jonge hiphoppers domineren de hitlijsten.

MIGOS

Drie twintigers die volgens een bekende meme ‘beter zijn dan The Beatles’. Hun grootste hit heet Bad and Boujee en is ’the best song ever’ volgens rapper-regisseur Donald Glover, alias Childish Gambino, die het nummer opvoerde in zijn tv-reeks Atlanta . Migos’ jongste plaat Culture II heeft de duur van een Tarantinofilm. Geen toeval: bij Billboard tellen sinds enige tijd de streams van elk nummer apart mee. Hoe langer je plaat, hoe meer streams.

CARDI B

Een ex-stripster uit de Bronx die een internetcelebrity werd via Instagram. Tegenwoordig is ze het lief van Offset, een derde van Migos, én de eerste vrouwelijke rapper sinds Lauryn Hill in 1998 die de top van de hitlijsten heeft bereikt: met Bodak Yellow stootte ze vorig jaar Taylor Swifts Look What You Made Me Do van de troon.

LIL UZI VERT

Een 23-jarige ‘emorapper’ uit Philadelphia, die zijn eerste stappen op Soundcloud zette en helemaal doorbrak via Spotify, waar zijn streamingteller nu al op meer dan een miljard (!) staat. Dat heeft hij vooral te danken aan successingle XO Tour Llif3, uithangbord van het vorig jaar verschenen debuutalbum Luv Is Rage 2 , bij de release meteen goed voor de nummer-eenpositie in de albumtop 200 van Billboard.

POST MALONE

‘The most likely student to become famous’, zeiden ze vroeger al over hem op school. En zie nu, de naar Texas uitgeweken New Yorker Austin Richard Post scoorde vorig jaar samen met 21 Savage een hit die acht weken lang op één stond in de VS: Rockstar. Geen lukraak gekozen titel, want vroeger was Post verslingerd aan de game Guitar Hero en speelde hij in een metalband genaamd Blckvrd.

LIL YACHTY

Twintig is deze Miles Parks McCollum, maar hij stond wel al model voor een van Kanye Wests Yeezy-modecollecties en rhymede mee met Chance the Rapper. Zijn debuutplaat Teenage Emotions (2017), ook weleens ’the best marketed rap album in recent memory’ genoemd, bulkt van wat hij zelf ‘bubblegum trap’ noemt.

BROCKHAMPTON

‘Waarom zouden wij onszelf geen boyband mogen noemen?’ vragen de veertien heren van Brockhampton zich af. Omdat weinig boybands muziek maken over mentale gezondheid en racisme en nog minder boybands gezellig aan het tongzoenen slaan, denken wij dan. Welke term u er ook op plakt, het zal de band én haar fans, meestal kernleden van de internetgeneratie, worst wezen.