Het gewicht van de haat

Eerste zin Als vergaderingen doorgaans saai en overbodig zijn, dan is een congres daarvan de vergrotende of zelfs de overtreffende trap.

Het zit hoofdinspecteur Thomas Berg niet mee. Op zijn trip naar Bologna is hij zijn koffer – en halvelings zijn hart – kwijtgeraakt. En ondertussen staat zijn thuisstad Leuven op stelten. Daar arriveren net na de aanslagen in Parijs 250 Syrische vluchtelingen. Koren op de molen van de politieke oppositie, die de waarnemende burgemeester een slap beleid verwijt en vindt dat er in Leuven al genoeg vreemdelingen rondlopen. Dan gaat het snel: in het opvangcentrum knoeit iemand met het eten en vallen er doden. Daarna vindt de politie een lijk in de crypte waarin slachtoffers uit de Eerste Wereldoorlog zijn begraven, een dode Afrikaan onder aan de Keizersberg én een vermoorde nachtwinkeluitbater. Berg raakt er niet wijs uit. Gaat het hier om een seriemoordenaar met algehele vreemdelingenhaat of speelt toch een persoonlijk motief een rol? Ook privé loopt het niet lekker voor Berg, omdat zijn oplaaiende passie ook weer snel dooft.

Jo Claes viert dit jaar tien jaar Thomas Berg, een oud-theologiestudent die het met inspecteur Morse-allures bijna altijd beter weet. Voor dat jubileum schreef Claes in 2017 eenmalig twee thrillers. De tweede, Het gewicht van de haat, is misschien wel de knapste en meest evenwichtige Berg van allemaal. Alles klopt, het tempo is hoog, de setting actueel en de plot verdomd goed gevonden. De historische en monumentale verwijzingen naar Leuven zitten er nog altijd in, maar ze zijn voor niet-Leuvenaars subtiel genoeg. Er wordt zelfs een uitstapje naar Gent gemaakt. En Berg zelf is in die tien jaar óók gegroeid. Zowaar wat minder betweterig, en eerlijker tegenover zichzelf.